بعد از گذشت بیش از ۵۰ سال از این که کارگران زن کارخانه ی نساجی کتان در شهر نیویورک به دلیل حقوق پایین و تبعیص نژادی دست به اعتصاب زدند ، صاحب کارخانه به همراه یک نگهبان به خاطر جلوگیری از سرایت و همبستگی بخش های دیگر با اعتصاب گران، زنان معترض را در محل کارشان محبوس کرد. به دلایل نامعلومی کارخانه آتش گرفت که فقط مقدار کمی از زنان توانستند از این حادثه نجات یابند.
از ان تاریخ تا کنون سال ها می گذرد. زنان در عرصه های مختلف و در اجتماعات مختلف اعتراض کرده اند، کشته شده اند و گاهی حق خود را با هم ستانده اند. قانون های مدنی برای مبارزه با بی عدالتی علیه زنان وضع شده است، قوانینی که اجرای آن را در جوامع مختلف متفاوت است، اما همیشه یک قانون به عنوان اساسی ترین قانون حقوق شخصی زنان به شکلی مشترک باقی مانده است که آن هم حق استفاده بدون قید و شرط از احساسات مادر گونه و لطیف زنانه در میان خود
زنان است. شاید این جملات کمی مبهم به نطر آید، اما من به کرات دیده و شنیده ام که زنان نقش مادرانه نهفته در درون خود را به اشکال مختلف در ارتباط با دیگران ایفا می کنند.
این ها را گفتم تا برسیم به امروز که ویروس ناشناخته ای کل جهان را آشفته کرده است و نظام آرامش جامعه انسانی را کاملا به هم ریخته است،به خصوص در ایران که مردم با بسیاری از کمبودها مواجه هستند این امر مهم باعث آشفتگی رفتاری شده که واضح تر میان مردم مشهود است و اما بخشی از زنان که تا چندی پیش از وضعیت خود ناراضی بوده و به دلیل عدم پرداخت نشدن مطالبات خود در سال های پیشین دست به اعتراض زده بودند.
امروزه با رضایت کامل و بدون هیچ گونه چشم داشتی در قالب یک مادر مهربان و یک انسان وظیفه شناس جان خود را در طبق اخلاص گذاشته و در میدان مبارزه با کرونا خود را به خطر انداخته اند. این بخش از زنان جامعه ما همان قشر پرستاران مهربانی است که قهرمان این روزهای پر استرس شده اند. آنانی که با صبر و حوصله و حتی ایجاد فضاهای شاد سعی در مهار ویروس ناشناخته ای دارند که مردم را عاصی و
روزگار را سخت نموده است.باید قدر این ایثار را بدانیم و هرگز از یاد نبریم که این زنان در هشت مارس ۲۰۲۰ حماسه ای آفریدند و باز هم به یاد ملت آوردند که حس مسئولیت پذیری زنان در جوامع پا به پای مردان و حتی گاه یک گام جلوتر است انانی که دلسوزانه و مادرانه از وطن پرستاری و حمایت می کند

• منبع خبر : نصیر بوشهر