نصیر بوشهر – احمد عمویی – جدال مدرنیته و سنت گرایی در روستاها با شکست مدرنیته همراه بوده است، رانده از سنت، بازمانده از مدرنیته جایی میان این دو و آرزوی بازگشت به گذشته، بوی خانه های کاهگلی، آغل ، گندم زار و همه چیزهایی که امروز خاطره شده اند .
عدم بهره گیری درست و اصولی از ابزارها و روشهای مدرنیته جوامع روستایی را دچار یک نوع بحران هویتی نموده است .
روستا ها بدون نظارت و کنترل فنی و مهندسی به معنای عام آن توسعه می یابند، به همین دلیل نیز زیرساختها اصولی ساخته نمیشوند و بافت روستایی را نیز نابود میکنند، کوچه، پس کوچه های قدیمی زخمی شده اند و راه خانه های کاهگلی، به باغ و برم نمی رسند .
در این فرآیند کوچه ها خیابان نمیشوند و دیگر کوچه هم نیستند، با ظاهری بسیار نامطلوب، با همان خرابی و بر هم ریختگی .
برای تقویت یک زیر ساخت، زیرساخت دیگری معیوب می شود بدون اینکه اولویتی برای توسعه پایدار روستایی تعریف شود، این آشفتگی در تعریف، ساختن مفاهیم، آشفتگی در تعیین اولویت توسعه، نشان می‌دهد که از این مفهوم هیچ تعریفی صحیحی نداریم و از همه مهم‌تر اصلاً نمی‌دانیم به چه دردی می‌خورد .
از عوارض نامطلوب توسعه طلبی ایجاد هزینه و گسیل مردم محلی به اداراتی است که پاسخگو نیستند، گاه برای بازدید و یا کارشناسی یک کنتور آب و یا برق ضمن ماهها انتظار هزینه سنگینی بر مردم تحمیل میشود، گاه نیز ادارات مسئولیتها، وظایف و هزینه های ناشی از خدمات را به دوش دهیاری ها می اندازند .
عدم برنامه ریزی و مدیریت زمان، کار غیر کارشناسی و عملکرد نامطلوب نهادهای نظارتی و فنی موجب هدر رفت سرمایه های مردم شده حاصل ان شکست مدرنیته و آرزوی مردم برای بازگشت به سنت است .
در بعصی موارد نیز تخریب و تغییر نمادها و عناصر سنتی به زوال و دگرگونی جامعه سنتی و فراموشی هویت بومی روستا می انجامد .
برخورد سنت و مدرنیته در جامعه روستایی عوارضی فراتر از نابودی سنت ها دارد
باورها، انگیره ها ، ارزشها و توقعات تغییر میکنند و این تغییر، تبعات بسیار نامطلوبی را بر جای میگذارد که شرحش در این مجال و مقال نمی گنجد .

• منبع خبر : نصیر بوشهر