هوشنگ و عنبر نسارا

✍️ماشاالله زنگنه
هوشنگ با کوکاهاش کامران و کامبیز و ددهاش الیزابت و ماری ( اواسط دهه چهل خانواده های که تازه به نون و نوای رسیده بیدن و تو دماغشون باد۱ بید اسم فرنگی سی دختراشون انتخاب می کردن) و نناه شون که سیش می گفتن مامان و بواشون که سی او هم می گفتن بابا همساده ما بیدن بوای هوشنگ بر خلاف اکثر هم محله ای ها که یا جاشو بیدن یا صیاد کارمند پست و تلگراف بید مرد با نزاکت و شیک پوش مامانشون هم بر خلاف زنهای محل که لباسا شون از پارچه چیت و چلوار بید و دی زینب سی شون می دوخت مامان هوشنگ لباساش از پارچه گرپ و ابریشم بید که سالی یکی دوبار می رفت شیراز سیش می دوختن و بجای دمپای کفش سم بلند ( پاشنه دار) پا می کرد وقتی راه می رفت صدای تق تق کفشش تو کیچه می پیچید و می فهمیدیم که مامان هوشنگن و تنها زن محل بید که ساعت مچی به دست می بست خلاصه یه سر و گردن زندگی شون با ما فرق داشت اسم خوراک هاشو هم با ما فرق داشت ما شله تماته ای داشتیم اونا چلو گوجه فرنگی ما قلیه روبیون داشتیم اونا خورشت سالومه هوشنگو خیلی فیسو بید و همش فیس خوراک هاشون سی ما می داد و ما هم ساده باور می کردیم و ما هرچی می گفتیم خوردیم هوشنگ با قیافه می گفت ای خوراکه ما دیروز داشتیم ته مانده اش هم سی گربه یا گولی های کوچه دادیم عمو هوشنگ تو گمرگ کار می کرد و زن و بچه نداشت و با هوشنگ اینا زندگی میکرد ما می گفتیم ساندویچی گلعین بهترین کالباس داره هوشنگ می گفت شما کالباس فرنگی ها نخوردین عموم از گمرگ اورده بید از خوشمزه ای بیداد بید ما دیدیم نه حریف هوشنگ نمی شیم و ما هرچه می گیم هوشنگ دو پله بالاتر مانن تا یه روز تو خونه بحث بواسیر و هموروئید شد دی رضا خدابیامرز که دسی تو طبابت سنتی داشت گفت بید عنبر نسارا ( سرگین مادینه الاغ) سی بواسیر خیلی خوبن یه روز هوشنگ که هی فیس ماهیچه سی ما می داد مو گفتم راسی هوشنگ شما که همچی می خورین مو تا حالا ندیدم عنبر نسارا بخورین سیلم کرد و گفت برو عمو سی ای او روز نه امدی خونه مون حق هم دارین عموم از گمرگ ۳ کیلو عنبر نسارای تازه و گرمه سی مون اورد مامانم خورشتش درست کرد با پلو ایرونی ایقد خوشمزه بید که انگشتام هم با هاش لیس میزدم

• منبع خبر : اختصاصی نصیر بوشهر انلاین