کورسوی امید!

حجه الاسلام شیخ محمد محمودی
۱-ازوقتی که درمسیر دانش وعلم قدم برداشته ام ، هماره این نکته را به صورت جدی مدّنظرداشته که آینده چیست وچگونه می توان آن راساخت؟!برهمین اساس ؛ ازآن هنگام تاکنون ازدانش آموزان ، همیشه می پرسم آینده می خواهید چه کاره شوید؟!
۲-بیشترایام ، فاصله منزل تا محل درس را باوسائل نقلیه عمومی به ویژه اتوبوس واحد می روم وبرمی گردم.وامروز هم مثل همیشه که سواراتوبوش شدم ،پسربچه ای هم درمسیر مانندبقیه ی هم شهریان سوارشد وکناردست روی صندلی بغل نشست.معلوم بود ازمدرسه می آید وامتحان داشته.بعدازسلام واحوال ازاوپرسیدم کلاس چندمی وچه امتحانی داشتید؟!گفت:هشتم وامتحان ریاضی.ازاوپرسیدم آینده می خواهیدچه کاره شوید؟!لبانش راجمع کرد وبادندان کمی گزید وگفت نمی دانم!!
البته این اولین بارنیست که از سطح مختلف دانش آموز چنین جوابی را می شنوم!
نمی دانم این نوشته ام رادست اندرکاری می خواندیانه ؟اصلاََوقت دارد ببیندوبخواند؟
چه باید کرد را درجامه عمل بایدمسئولان ذی ربط پاسخ گو باشندوباخودبیاندیشند که بااین جامعه ونسل هاچه کرده اند که کورسوی امید هم نمانده است.به قول استادشفیعی کدکنی:
طفلی به نامِ شادی، دیری‌ست گم شده‌ست
با چشم‌های روشنِ برّاق
با گیسویی بلند، به بالای آرزو

هر کس ازو نشانی دارد،
ما را کُنَد خبر
این هم نشانِ ما:
یک‌سو، خلیج فارس
سویِ دگر، خزر.
مسئولین محترم !نگذارید بیش ازاین شادی درکهن بوم بیشترگم شود و کور سوی امید خاموش گردد!

• منبع خبر : نصیر بوشهر انلاین