نصیر بوشهر – علی اصغر سیف بوشهری- مجلس یازدهم از بدو شروع به کار سر ناساگاری با دولت داشت؛ از استیضاح وزیران و از حد نصاب انداختن کابینه ی دولت گرفته تا سوال از رییس جمهور و در ادامه، روند نشان دادن بی کفایتی دولت در اداره امور کشور در ماه های پایانی عمر کارش. مجلس علی رغم شعار اولیه در تعامل و همراهی جهت رفع مشکلات پیش رو در سیاست داخلی و سر فصل آن، معیشت مردم در حوزه ی اقتصادی که بزرگ ترین و پر دغدغه ترین مشکل مردم بوده و آسیب های اجتماعی و روانی زیادی هم در برداشته کمکی به دولت نکرده بلکه با دامن زدن به مسائل باعث تشدید بیشتر این معضل گردیده است .
مجلسی که متشکل از نمایندگان مردم است؛ فلسفه و وظیفه اصلی اش تصویب قوانین در راستای منافع ملی و رفع مشکلات مردم است اما اینک گام بلندی جهت انتخابات ١۴٠٠ با روش ماکیاولیسمی، به عبارتی دیگر نیل به مقصود به هر طریق و با هدف پیروزی در انتخابات و زیر پا نهادن همه اصول و منافع ملی به هر وسیله ی ممکن جهت توجیه هدف خود یعنی انتخابات(ریاست جمهوری) برداشته است.
با دست زدن به روش هایی که در آن مردم هیچ جایگاهی ندارند ، شتاب در تصویب منع رفع تحریم هسته ای ، قانون کاهش تعهدات و تسریع در ابلاغ آن به قوه مجریه که خود باید مجری قانون باشد، هیچ اقدام مؤثری صورت نگرفته است.
مجلس باید بداند که کشوری با داشتن سخت ترین تحریم ها و با اقتصاد تک محصولی نفت و بدون داشتن زیر ساخت های لازم و عدم تعامل با جامعه ی جهانی و سر دادن شعارهای تو خالی با وعده وعید بی پایه، کاری جز یک اقدام دماگوژیستی برای مردم و کشور انجام نداده است .
حرکت مجلس یک نوع حرکت عوام فریبانه است. بدون داشتن ابزار و پشتوانه مردمی در داخل و با اکتفا به همان پشتوانه ی بیست درصدیِ حداقلی در تلاش برای جلب نظر اکثریت مردم کاری بس عبث است .
در آخر وقتی این پازل ها را کنار هم می گذاریم متوجه می شویم که صاحبان اصلی حکومت که مردم هستند هیچ جایگاهی در اهداف برنامه انتخابات ١۴٠٠ ندارند .