فرضعلی سالاری – کنشگر برنامه‌ریزی و توسعه منطقه‌ای– آیا مبنا و معیاری مشخصی برای ایجاد و توسعه فضاهای سبز عمومی بر اساس استقرار فعالیت های صنعتی بزرگ و سنگین، برداشت منابع طبیعی و معدنی در سطح و عمق زمین در مناطق مختلف وجود دارد؟

بخش بسیار مهمی از فعالیت‌ها و ساخته‌های انسانی در مناطق صنعتی جدا از توسعه مسیرهای ارتباطی، خطوط انتقال انرژی آب، گاز و برق و خطوط چندگانه هر کدام تشکیل شده است. از سویی استقرار صنایع مرتبط با نفت، گاز و پتروشیمی فضای محیطی و طبیعی گسترده ای را تغییر و تحت تاثیر مستقیم خود قرار داده است و جامعه محلی و شهروندان و نیروهای شاغل در مگاپروژه های صنعتی و اقتصادی زمان زیادی از زندگی روزانه خود را در ارتباط مستقیم و غیرمستقیم با این حوزه می گذراند که آسیب ها و چالش‌های متفاوتی از نظر زیستی از صنایع دریافت می کنند. این امر درحالی است که توسعه مراکز گسترده صنعتی در منطقه متراکم پارس جنوبی بدون توجه به جنبه‌های گوناگون زیستی و محیطی و پایداری زیستی و اجتماعی مبتنی بر رعایت اصول زیست‌محیطی و اکولوژیکی، پتانسیل‌های بصری ساخته و مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد.

منظر متراکم مشعل و پالایشگاه و پتروشیمی باید دارای پیام کلی و بیانگر نگاه و هدف آرمانی زندگی سالم و انسان سالم باشد بر این اساس این رویکرد با توجه به آسیب گسترده زیست محیطی می‌توان راهبرد گسترش فضای سبزعمومی که  دارای اهدافی سازگاری با زیست سالم دارد طراحی و اجرا نمود.

این رویکرد با اهداف متفاوت زیستی به دنبال ارتقا ارزش‌های زیست‌محیطی مناطق صنعتی و پیوندی برای فعالیت‌های صنعتی و جامعه محلی و میزبان است و می‌تواند به عنوان فصل مشترک زیستی و اجتماعی بین صنعت، جامعه انسانی و طبیعت محلی ایفای نقش نماید.

به این ترتیب این دست ساخته‌های طویل بشر در مناطق صنعتی با توجه به حجم فعالیت و برداشت از منابع طبیعی و معدنی علاوه بر رسالت اجتماعی و زیستی قادرند مفاهیم ارزشمند دیگری را برای مخاطبان خود که گاه ساعت‌های زیادی در روز را در مراکز صنعتی سپری می‌کنند به همراه داشته باشند. بنابراین توسعه فضای سبز گسترده و کاشت گیاهان در سطح منطقه متراکم صنعتی تنها راه توجه به توسعه همه جانبه و پایدار دانایی محور و یکپارچه است.