مروری بر مواضع کمتر خوانده شده امام خمینی درباره رژیم صهیونیستی؛
شرایط در حمله قساوت بار دیروز دشمن صهیونی به مناطق غیرنظامی و مسکونی، بی شباهت با شرایط آن روز که دشمن «با نهایت قساوت و درندگی» مردم بی گناه را هدف بمباران شیمیایی قرار داد، نیست. امروز روز درنگ نیست، روز صیقل انسانیتِ‌‎ ‌‌انسانهاست…اسرائیل نمی‌خواهد در این مملکت دانشمند باشد》این جمله را امام خمینی طی سخنرانی در جمع روحانیون و اهالی قم در  ۱۳ خرداد ۱۳۴۲ گفت. صحیفه امام(ره)، جلد ۱، صفحه ۲۴۳ سالها پیش امام خمینی اسرائیل را « غده سرطانی » نامید. آن روز 7 اکتبر اتفاق نیفتاده بود. امام عزیز حدود نیم قرن پیش، از صهیونیستها و حامیانشان با عنوان « آدمخوارها » یاد کردند. آن روز هنوز مردم جهان نسل کشی و کودک کشی اسرائیل را در غزه و لبنان و بی عملی و حتی حمایت امروز استکبار و سازمانهای بین المللی را مشاهده نکرده بودند. راستی با غده سرطانی چه باید کرد؟ با آدمخواران چگونه میشود همزیستی مسالمت آمیز داشت؟ اگرچه با تداوم جنایات، خصوصا جنایات دیروز؛  به تعبیر  رهبر معظم انقلاب « رژیم صهیونی … برای خود سرنوشت تلخ و دردناکی تدارک دید» اما اتفاقا حالا بازخوانی مواضع بنیانگذار ضرورتی بیش از پیش یافته است.

رژیم آدمخوار

اول: 45 سال پیش در اردیبهشت 1359 امام حکیم ما خمینی کبیر تشخیص درست خود درباره صهیونیست منحوس را چنین یادآوری کرد: «من از سالهای طولانی راجع به اسرائیل و راجع به جنایات او همیشه در خطبه ها، در‌‎ ‌‌نوشته ها، گوشزد کرده ام به مسلمین که این یک غدۀ سرطانی است در یک گوشۀ ممالک‌‎ ‌‌اسلامی، و اینطور نیست که اکتفا بکند به همان «قدس» و اینها، اینها بنایشان بر این است‌‎ ‌‌که پیش بروند؛ یعنی اینها تابع سیاست امریکا هستند. امریکا هم آمالش فقط یکجا‌‎ ‌‌نیست، چنانچه همۀ ابرقدرتها می خواهند همۀ ممالک را تحت سیطره قرار بدهند، اگر بتوانند.» (صحیفه امام:ج۱۲،ص۳۱۸)

و در ادامه فرمود: «باید مسلمین بیدار بشوند. امروز روزی نیست که مسلمانها هر کدام یک‌‎ ‌‌گوشه ای زندگی تنهایی بکنند و خودشان بین خودشان در هر کشوری یک زندگی خاص‌‎ ‌‌به خود داشته باشند، نمی شود این معنا. در یک همچو زمانی که سیاستهای ابرقدرتها‌ ‌‌بلعیدن همه جاست، مسلمین باید بیدار بشوند … ما مکلفیم از طرف خدای تبارک و تعالی که با ظلم مقابله کنیم؛ با این‌‎ ‌‌آدمخوارها و با این خونخوارها مقابله کنیم.»

حضرت روح الله در همین سخنان  ابراز امیدواری می کند: «… با وحدت کلمه و اتکال به خدای تبارک و تعالی، که منشأ همۀ پیروزیهاست، ما به پیش‌‎ ‌‌برویم، و همۀ ممالک اسلامی [با] وحدت کلمه، و زیر بیرق اسلام زندگی مرفه آبرومندانه‌‎ ‌‌بکنند ان شاءالله تعالی.»

عمل به تکلیف

دوم: امام سپس از عمل به تکلیف سخن می گویند: «ما بنا داریم به تکلیف عمل کنیم. ما مکلفیم که با ظلم مقابله کنیم. در‌‎ ‌‌پاریس هم که می آمدند، به من بعضی «خیراندیشان» و اشخاصی که ملتفت قضایا نبودند‌‎ ‌‌می گفتند که نمی شود؛ دیگر امکان ندارد، دیگر شما یک فکری مثلاً بکنید که یک‌‎ ‌‌تنازلی بکنید، من به آنها می گفتم ما تکلیف داریم ادا می کنیم، می شود و نمی شود برای‌‎ ‌‌ما مطرح نیست. ما مکلفیم از طرف خدای تبارک و تعالی که با ظلم مقابله کنیم؛ با این‌‎ ‌‌آدمخوارها و با این خونخوارها مقابله کنیم. ما به آن اندازه ای که قدرت داریم مقابله‌‎ ‌‌می کنیم؛ اگر پیروز شدیم که خوب، الحمدلله ، و اگر پیروز هم نشدیم، الحمدلله که به‌‎ ‌‌تکلیف عمل کردیم. مسلمین باید خودشان را مکلف بدانند؛ گمان نکنند که اگر پیروز‌‎ ‌‌نشدند، نیستید پیروز. اگر معنویات ما محفوظ بشود، گرایشمان به قرآن محفوظ باشد، چه‌‎ ‌‌شهادت برای ما حاصل بشود، که نیل بزرگی است؛ و چه پیروز بشویم. ما الحمدلله در‌‎ ‌‌همه جاها پیروز هستیم؛ و اِحدَی الحُسنَیَین برای ماست، ان شاءالله