نصیربوشهر – علی دباش:

در رسانه‌های استان بوشهر مدام حرف از رانندگان خودروهای شوتی است و مسئولین استان نیز از رفتارهای پرخطر رانندگان این خودروها در سطح جاده‌های استان گله‌مند هستند. تعداد این نوع خودروها که دقیق مشخص نیست، اما روز به روز هم بیشتر می‌شوند.
برخی از رانندگان این نوع خودروها که فارغ‌التحصیل رشته‌های گوناگون هستند، مهارتی غیر از این حرفه خطرناک ندارند و مجبورند برای گذران زندگی که هر روز سخت‌تر می‌شود، تن به این کار پرخطر بدهند. خطر اصلی نیز در ترس از دستگیری است که اگر اتفاق بیفتد، تمام زندگی یک راننده شوتی نابود می‌شود.
رانندگان اصطلاحاً «شوتی» کالاهای وارد شده به بنادر استان بوشهر را با سرعت‌های سرسام‌آور به نقاط مختلف کشور می‌برند، اما جان بسیاری در این کشاکش به خطر می‌افتد؛ از رانندگان شوتی بگیر تا سایر خودروها و یا حتی عابران پیاده که گاه قربانی شتاب این خودروها می‌شوند.
من با تعدادی از رانندگان جوان «شوتی» صحبت کرده‌ام. آن‌ها می‌گویند برای گذران زندگی، به ناچار تن به این کار خطرناک می‌دهیم، اما اگر شغل مناسبی پیدا کنیم، این کار پرخطر را رها می‌کنیم. اگر هم این کار قانونی شود، مجبور نیستیم از ترس دستگیری، جان خود و دیگران را به خطر بیندازیم.
استان بوشهر به تنهایی ۶۰ درصد بودجه کشور را تأمین می‌کند و دارای تأسیسات عظیم نفت و گاز، پتروشیمی است و باید از این همه مواهب اقتصادی در جهت اشتغال جوانان استان استفاده کنیم، اما عملاً اینطور نیست.
برخی از والدین رانندگان این نوع خودروها می‌گویند صبح که فرزندمان خانه را ترک می‌کند، امیدی به بازگشت او به منزل نداریم و باید به دعا و ثنا پناه ببریم تا سالم برگردد. نتیجۀ این نوع زندگی پراسترس، سم مهلکی است که بسیاری را در کام خود فرو برده، اما گویا کسی به فکر حل این مشکل نیست. اگر فریادرسی مانده، یا باید به فکر اشتغال رانندگان شوتی باشند، یا این کار را قانونی کنند که شتاب و استرس از آن برداشته شود. از تمام کسانی که می‌توانند کاری انجام بدهند، درخواست می‌کنیم به فکر خانواده‌هایی باشند که یا قربانی خودروهای شوتی‌اند، یا نان‌آور آن‌ها خود راننده خودروهای شوتی است که آرام و قرار ندارد و در استرس زندگی می‌کند.

• منبع خبر : نصیر بوشهر