درماه عزاداری برای امام مظلومان، یک مظلوم دیگر، آن هم با نام حسین مقتول شد
کاری با هویت قاتلان او ندارم، زیرا مردمی که در صحنه بودند همه چیز را دیدند و در فضای مجازی نوشتند و بارها دست به دست شد. اگر گوش شنوایی باشد نیازی به تذکر بیشتر نیست. اما چون مشابه این حادثه تاکنون بارها در استان‌مان اتفاق افتاده و امکان تکرار آن در آینده نیز وجود دارد، سوال من این است برای جلوگیری از تکرار حوادث مشابه چه می‌توان کرد؟
پیش از هر چیز باید بدانیم، حسین کهنسال یک جوان معمولی از اقشار ضعیف جامعه بود که آرزوی یک زندگی ساده در کنار زن و فرزند خود را داشت. اما جامعه نتوانسته بود زمینه این امکان اولیه را برای او فراهم کند. به همین دلیل او برای گذران زندگی خود، مشاغل مختلفی را تجربه کرد تا این که اخیراً مشغول انتقال کالای ته‌لنجی بین شهرهای مختلف استان شد. ما برای نامگذای شاغلان این حرفه از اصطلاح تحقیرآمیز «شوتی» استفاده می‌کنیم و مسئولان امنیتی آن‌ها را در رده افراد خطرناک و گروه‌های تبه‌کار طبقه‌بندی می‌کنند. در حالی که شوتی‌سواران دسته‌ای از مظلوم‌ترین فرزندان جامعه ما هستند که تنها هدف‌شان، خوردن نان حلال است. امروز تعداد آن‌ها به حدی زیاد شده است که با اندکی جستجو می‌توان در هر کوچه و خیابان، چند خانواده را یافت که به طور مستقیم از طریق شوتی‌سواری ارتزاق می‌کنند. به همین دلیل، ویژگی‌های این حرفه برای مردم ما آشناست و نیازی به تشریح بیشتر آن نیست. نکته مهمی که باید یادآوری نمود، این است که این شغل در واقع روزآمد شده مشغله تاریخی ما مردم استان بوشهر در انتقال کالا از بنادر خود به بازارهای شهرهای داخلی است؛ شغلی که سابقه آن به قرون طولانی می‌رسد. اما علیرغم این عمر دراز و اشتغال گروه کثیری از مردم استان به آن، تاکنون مسئولان استان هیچ اقدامی برای ساماندهی آن انجام نداده‌اند. چند روز پیش (7 تیرماه 1404) در همین نشریه (نصیر بوشهر) به موقعیت خطرناک معیشتی شاغلان این حرفه به علت پیامدهای جنگ تحمیلی 12 روزه اشاره کردیم و نوشتیم که مسئولان ارشد استان باید هرچه زودتر راهی برای ساماندهی این صنف بیابند، زیرا آن‌ها اگر یک روز کار نکنند، آن روز چیزی برای خوردن ندارند. در واقع آن‌ها ناچار به فعالیت در هر شرایطی هستند، زیرا هر روز باید جوابگوی شکم زن و فرزند خود باشند. در آن نوشته پیشنهاد شد که با الگوبرداری از «ساماندهی جهازات دریایی» شوتی‌ها را سامان دهند. برای این کار با کمک نهادهای مرتبط با شوتی‌ها، کسانی که امرار معاش‌شان وابسته به انتقال کالای ته‌لنجی است را شناسایی کرده و ضمن تعریف مسیر تردد هر یک از آن‌ها، تعداد سفرهای‌شان در بازه‌های مختلف زمانی برنامه‌ریزی شود تا این دسته از فرزندان‌مان آزادانه به حرفه خود بپردازند. باز هم این پیشنهاد خود را تکرار کرده و آماده مشاوره و بررسی این وضعیت هستیم تا دیگر شاهد تکرار حوادث مشابه نباشیم.
دکتر غلامرضا زایری