*در فوتبال ایران : نه درویش ها مقصرند و نه بی ریش ها*
✍️.  دکتر عبدالرحیم مهرور بوشهر

فوتبال تنها ورزشی است که میلیاردها انسان را با برنامه ریزی های قبلی هم
زمان در منازل ساعت ها میخکوب می کند بنابراین در میان ورزش ها و سر
گرمی ها از اهمیت بالایی بر خورداراست به همین نسبت باید بیشتر به
آن بها داده شود بخصوص از لحاظ فرهنگی و اجتماعی ، متاسفانه در
کشور ما قبل از انقلاب تا کنون بیشترجنبه های هنجار شکن آن توسعه
یافته و در این مدت بخاطر ضعف فرهنگی ، ارزش فوتبال از پایه سست
و از درون توخالی گردیده .

راستی با کدام سرمایه و زیر ساختانتظار درخشش در فوتبال آسیا داریم
باشگاههایی که یک زمین فوتبال اختصاصی ندارند چه انتظاری از
پیشرفت آنها داریم و یا در باشگاههایی که از بازیکنان پایه برای عضویت
بصورت مافیایی اخاذی میشود آیا انتظار پیشرفتی هم می‌توان داشت !؟
آیا علت عدم پیشرفت فوتبال ایران یکی و دو تا است که بخواهیم تنها
فردی را مقصر قلمداد کنیم ؟ زیرا که لازمه هر پیشرفتی مجموعه ای از
مدیران کاردان ، هوداران دانا و در آخرفوتبالیست تواناست که فعلا از همه
این ارکان محروم هستیم چونکه از ابتدا با تعصب های کورکورانه همیشه
بفکر پیروزی بودیم و بدون اینکه به شعارهای بی ربطی که در استادیوم ها
سر داده ( حیا کن رها کن ، کیسه یا لنگی ، سروته و ….) میشود توجه کنیم
و یا اینکه آیا تا کنون از لحاظ روانشناسی و جامعه شناسی به کالبد شکافی این
شعارها پر داخته ایم ؟

و یا غافل از اینکه تیم حریف هم انگیزه ای برای پیروزی دارد و نمی توان
همیشه در انتظار بردی بود که از لحاظ مالی هم نابرابر باشد بنابر این قبل از
هر پیروزی باید جنبه و روحیه باخت همداشته باشیم و از پرتاب اشیا به درون
زمین ورزشی که به گونه ای مقدس است خودداری کنیم . و اینجاست که
پایه های فرهنگ فوتبالی مان زشت و مضحکه می شود و وقتی که فرهنگ
مان چنان پایین است که حاضر نیستیمتیم رقیبمان ( پرسپولیس یا استقلال )
را در رقابت های بین المللی یاری کنیمباید هم در فوتبال درجا و یا عقبگرد
داشته باشیم .
البته نباید از آفت سیاسی بودن فوتبال
ایران غافل شد کما اینکه AFC و فیفا
هم به این بیماری مبتلا شده‌اند.!
۱۴۰۲/۹/۱۶

• منبع خبر : نصیر بوشهر انلاین