به‌عنوان کسی که سال‌ها در زمینه‌ی کوچینگ ارتباطات، رفتارهای اجتماعی و گفت‌وگوی سازنده فعالیت دارم، مایلم زاویه‌ای متفاوت از ماجرا را به بحث وارد کنم؛ زاویه‌ای که فراتر از مرزهای سیاست و جناح‌گرایی، به جوهره‌ی تعاملات انسانی و بین‌فرهنگی می‌پردازد.

رفتارهایی مانند احترام به میزبان، ایستادن در برابر یک مقام رسمی خارجی، یا استفاده از واژه‌هایی مانند “یا الله”، در فضای دیپلماسی و گفت‌وگوهای رسمی، لزوماً نشانه‌ای از هم‌سویی سیاسی یا تأیید موضع طرف مقابل نیستند؛ بلکه نشانه‌ای از بلوغ ارتباطی، رعایت آداب بین‌فرهنگی و تلاش برای کاستن از تنش‌ها در گفت‌وگوهای حساس‌اند.

ما، به‌عنوان جامعه‌ای که سال‌ها از گفتمان‌های قطبی، کلیشه‌های سیاسی، و روایت‌های تک‌بعدی آسیب دیده‌ایم، امروز بیش از هر زمان دیگر نیازمند بازتعریف مفاهیمی چون تعامل، گفت‌وگو، شنیدن و درک متقابل هستیم.

منتقدان دکتر پزشکیان بی‌شک دغدغه‌مندند، اما بیایید تفاوت بگذاریم بین سازش و ادب، بین عقب‌نشینی و گفت‌وگوی مؤثر، و بین تعصب و بلوغ ارتباطی. اگر قرار است از گذشته درس بگیریم، یکی از مهم‌ترین درس‌ها همین است:
پیش‌داوری، دگم‌اندیشی و حمله‌ور شدن به هر نماد تعامل، خود بازتولید همان چیزی‌ست که نسل‌ها هزینه‌اش را داده‌اند.

به‌عنوان کوچ و پژوهشگر ارتباطات، باور دارم آنچه امروز بیش از هر زمان دیگری نیاز داریم، فهم دقیق‌ترِ زبان ارتباطات میان‌فرهنگی، شناخت عمیق‌ترِ ریشه‌های فرهنگی خودمان، و عبور از قضاوت‌های شتاب‌زده است.

در روزهایی که جهان با خشونت، فروپاشی نظم، و روان‌پریشی جمعی مواجه بود، مردم ایران در جنگ ۱۲ روزه با آشوب جهانی، با وقار، نجابت، مسئولیت‌پذیری، و پرهیز از هرج‌ومرج و منیت، شاخصه‌هایی از یک فرهنگ ریشه‌دار را به جهان نشان دادند.
نه خیابان‌های پر از وحشت، نه صف‌های هجوم برای انبار غذا، نه مهاجرت هاي دستپاچه از شهرها، نه جنگ تن به تن برای بقا؛ بلکه ایستادگی نجیبانه، نظم در سکوت، و مراقبت از یکدیگر.

در این بستر است که باید به رفتار دکتر پزشکیان، به‌عنوان رئیس‌جمهور همین مردم، همین فرهنگ و همین الگوی ارتباطی نگریست.

او رئیس‌جمهور یک ملت ادیب و فهیم است، نه یک دولت مصلحت‌جو یا منفعت‌طلب. پس رفتارش نیز باید آینه‌ای از بلوغ فرهنگی و نه خشونت زبانی یا نمادهای قدرت‌نمایی باشد.

بیایید به جای آن‌که از جایگاه قضاوت، دیگری را بنگریم، از موضع یادگیری و گفت‌وگوی شریف، فضا را برای تنوع دیدگاه‌ها باز بگذاریم.

با احترام،
مینا خوئینی
کوچ و مدرس توسعه فردی و سازمانی