نصیربوشهر – محمدمحمودی:

چهل روز از عروج ناگهانی ونابهنگام حضرت حجت الاسلام والمسلمین حاج سیدعبدالله حسینی بنجویی می گذرد.یعنی؛چهل منزل فراق وجدایی.

چهل روز پیش که درتنگاتنگ غروب ،خبر درگذشتش را دریافتم؛به یاد تعبیری از دوستی افتادم که گفت:”برگ زرینی ازبخش ساحلی برزمین افتاد!”.

سیّد،بزرگ بود وبزرگ منش واین به آسانی به دست نمی آید،باید برایش تلاش نمودوکمرهمّت بست.

بسیارباخود اندیشیدم که درباره ی آن مرد جلیل القدر ، چه تعبیری شایسته است به کاربندم؟وکلامی جامع ترازاین سخن نیافتم.”ازمردم،بامردم،برای مردم”.

همه ی کسانی که حاج آقا حسینی بنجویی را می شناسند،اذعان وتصدیق دارند که حقیقتاََ،چنین بود.درگذر عمر بااینکه زمینه فراهم بود تابرمسندقدرت وثروت تکیه زند،ولی چنین نکرد وتکیه برمردم را رهانکرد.

هرکس پای سخنانش می نشست ،بهره ای لذَت بخش می بردچون کلامش شیرین وبیانش دلربابود.باهمه ی اقشار جامعه درتعامل بود وافراد به فراخور خود باوی وصل وربط پیدا می کردند.بقول حضرت مولانا:”هرکسی از ظنّ خودشدیاراو”.

تحصیل کرده ی حوزه ی بابرکت نجف اشرف بود وبادانش ،امّا بسته نظرنبود وروشنای اندیشه اش ،ظاهروپیدابود.

ازگره گشایی برای دیگران ، خستگی نمی گرفت وهمیشه شادمانه دراین مسیر قدم برمی داشت.

اکنون که به تقدیرحق ،ازفرش به عرش پرکشیده است ؛هرچندنامش زنده وجاودانه است ولی جایش خالیست وفقدانش خسارت.

اینک که این سطور را برای چهلمین روز درگذشت آن عالِم خدوم می نویسم،تعبیرات جناب آقای خاتمی،رییس جمهور پیشین درذهن وروانم‌می درخشد.

درگذشت خسارتبار عالِم پرهیزگارو متعهد وخدمتگزارروشن بین…

آری ،او این چنین بود.

محمدمحمودی بندرعامری

۱۴۰۱/۳/۲۶

• منبع خبر : نصیر بوشهر