نصیربوشهرآنلاین – عبدالرحیم کارگر:

در زادگاه من بوالخیر تنگستان امامزاده و قبرستانی که آنرا آغ میردیون می خوانند در کنار خود درخت کُنار کهنسالی را جای داده است که سال ها با کنارهای به اصطلاح غولی خود بچه ها را مشغول می داشت.
این کنار اکنون پیر و فرتوت باز به امامزاده تکیه داده است و هنوز هم با تنه و شاخ و برگ خشکیده خود به جسدی بی جان سپرده شده است تا از او پاسداری کند .
از خردسالی با باورهایمان در مورد این کنا آغا بزرگ شدیم .با احتیاط به شاخه هایش سنگ می زدیم تا کناری برایمان هدیه کند و یا از شاخه هایش اویزان نمی شدیم تا نشکند و آغا از دستمان عصبانی نشود ؛گاهی هم دختر و پسر شادانه رویش کیلی بازی می کردیم و روزی را شب.
از دیگران شنیده ام لودر و ماشینی که قصد بریدن و کندن آنرا داشته است چپ کرده و جد آغا سزایش را داده است .
امروز این نوستالوژی برآمده از سنت و باورهایمان به عنوان یک نماد شناخته می شود و هنوز هم مقدس و شاید یک توتم .
نمی دانم چیست ؟هرچه هست باید به فال نیک گرفت .
درخت و آب در پستوی ذهن و سنن ما ایرانی ها به آیین و مذهب گره خورده است تا زنده بماند و زندگی بدهد و شاید توتم پرستی هم از ذهن خلاق بشری تراوش کرده تا درخت و طبیعت محفوظ بماند .
یکی از محدود باورهای زیبا و‌مقدس که طبیعت را پاس می دارد همین باور درختیست .
به آن نذر می شده ،تکه پارچه ای به آن دخیل و بسته می شده و آسمانی و فرا زمینی می گشته تا از دستبرد و تخریب بشر در امان بماند .
چه سلیقه و ذوق خوبی !
هرچند یک پای این باور ریشه در جهل و خرافات دارد ولی روی دیگرش که به طبیعت جان می دهد ارزشمند است .
کاش از شمال تا جنوب زاگرس ،از غرب تا شرق البرز با درختانی به سان معدن های طلا چون راش ، بلوط ، افرا ،نارون ، زبان گنجشک ، بنه و بادام به هر کدام یک تکه پارچه ای می بستیم و دخیل می شدیم تا ایران و جنگل هایش زنده بمانند .
کاش تفکر جهان سومی ما جایش را به یک باور مندی عقلانی می داد که درخت و جنگل ،هم حق حیات دارند و هم زندگی بخش بشریتند بی آنکه از سنت و باور و مذهب مایه گذاشته باشیم .
پس تا در چنبره ی این فقر تاریخی گرفتاریم همان بهتر که این درختان، شفا بخش و ملتجی باشند و‌ما با این باورها به خود و طبیعت زندگی را ارزانی داریم .

• منبع خبر : نصیر بوشهر آنلاین