در گذشته چون ماه مبارک رمضان به نیمه می رسید،مردم  فَرُّخَداز ان شب به عنوان شب سرکُتَل یاد می کردند.
در این شب مادران سحری مفصلی تهیه میکردندوفلسفه این کار ان بود که معتقد بودند  ماه رمضان مانند کوهی است که  تا شب پانزدهم ،  نیم ان را  که رفته اند وبا این غذای مقوی بقیه ی ان را که اتفاقا سرازیری کوه است ؛ راحت تر طی خواهند کرد و ازشب پانزدهم به بعد به اصطلاح از کتل پایین می امدند.
بزرگترها که روزه می گرفتند به مزاح به بچه های کوچک می گفتند که امشب می خواهیم به سر کتل برویم وچه کودکان ساده دلی که تا نیمه های شب بیدار می ماندند تا با پدر ومادر خود به سر کتل بروند اما به دلیل کمی سن عاقبت به خواب می رفتند، وصبح هنگام والدین به ان ها می گفتندکه خواب ماندید وشما را با خود نبردیم پس از نان روغنی های مانده از شب به انان می دادند ومی گفتند که انها را از بالای کتل اورده اند واین  خردسالان به گریه از والدین خود قول می گرفتند که سال دیگر  انها را نیز ببرند  وکو تا سال بعد که ادمی به امید زنده است