روز نهم اردیبهشت روز تشکیل شورهای شهر و روستا طبق اصل هفتم (قاجا) بود.
این اصل بعداز سال ها مهجوری وبی میلی و بی مهری کشیدن ها، بدست اصیل ترین وحقیقی ترین ومحبوب ترین ومردمی ترین دولت جمهوری اسلامی (جا) یعنی دولت (دوم خرداد) بریاست محمدخاتمی جنبه عملی واجرایی بخود گرفت.
در سرتاسر کشور شوراهایی که تشکیل یافت نمیگویم از متخصص ترین،اما از مردمی ترین اعضاء تشکیل گردید.
وصولگریان اصول معاش در وهله اول بدلایل نفی و بی تاثیر نشان دادن نقش شوراها استقبالی نکردند گرچه عاقلانه وارد گود نشدند چون اگرمیامدند هم شکست فاحش میخوردند،اما در طول تداوم شوراها و عملکرد خوبی که داشت بخصوص اینکه متوجه شدند این شوراهاست که مصدراصلی انتخاب شهرداران است،قافیه را باخته دیدند ،لذا اولین قربانی اصل هفتم را در خیابان (بهشت) با ترورِ عضو اصلی وبرجسته و تاثیر گذارش، یعنی سعید حجاریان طراح و تئوریسین ومهندس اصلاحات را بتعبیر خودشان (بجهنم) فرستادند اما نگهدارندهء او که شیشه رادربغل سنگ نگهمیدارد، نگهداشت.
ازان تاریخ این سیستم فکریِّ ایرامخرب،تمام توان سیاسی و مکانیزه خود را بکار بست تا روندمترقی این اصل مردمی و بارزِ دمکراسی را با خدعه به خلل بیندازد.
اگر بخواهیم به روند این تخریب همه جانبه بپردازیم و به رسانه های ان دوره مراجعه کنیم مثنوی ۷۲ من خواهد شد.(البته این ضرب المثل از معنی اصل خود جداگشته).
خلاصه تمام ان تخریب ها برای رسیدن به این هدف بود که (کیهانِ طاغی) چند روز قبل از رای گیری دور دوم بصورت کاریکاتور، ساختمانی را را ترسیم کرد با نوشته سردرشورا، تعدادی بُــز وگوسفند راهی این اغُــل بودن.
انها سمت وسوی شوراها را را دراین مدت انقدر از ریل اصلی خارج ساختند که هیچ واگنی ،کنار همدیگر همخوانی نداشت، شوراها را میدان وزن کشی،باندبازی،نیات شوم،و تفرقه و ناروی قراردادند.
ازان تاریخ دیگر شوراها ها ابهت واهمیت و رسالت اصلی خودرا ازدست دادند و وارد چرخه دیگری غیراز خدمت به مردم شهرودیار خود شدند و شوراها شد میزان اهمیت و اعتبار طوایف هر منطقه،قومی که نیرویش را بشورا میفرستاد و این شورا سوای از دغدغه خدمت شورایی اثبات نفوذ قومیتی وطایفه گرایی گردید، وهرطایفه ای که در میدان شوراها پیروز میدان میشد، پیروز تفاخرقومی وپُــز دادن ها هم بود،البته شوراهای شهرهای بزرگ هم روی انگشت باندهای سیاسی ومحفلی و وزن کشی میچرخیدند.
اولین عملکرداین رویکرد، تفرقه تفرقه و تفرقه بود که بجان شوراها افتاد،شهرداری با چهار نفر رای شهردار میشد اون سه عضو دیگر بجای اتحادبرای ترقی منطقه وشهر،بنای مچگیری مینهادند و استیضاح های ،بنیان برکن،شهردار هنوز جای خودش راتنظیم نکرده بود که شهردار بعدی ردای دست دوز تفرقه را برتن میکرد واین سریال مشمئز کننده و شهرخراب کن آنقدر ادامه پیدا کرد تا اینکه مردم به ماهیت فشل و بغـرنج آنها پی بردند، بماند که با آمدن هر شورا، با سفارش هر عضو،واطاعت شهردار، هربار بر پرسنل وکارمندان شهرداری وحشتناک اضافه میگشت وآنها در طول سال فقط دعوا برسر حقوق خودداشتند و میزان ساعت کاری وپاداش و رانت. والبته خاضعانه گران شدن عوارض، کرایه تاکسی ها و دولاپهنا کردن قیمت پــکورها نیز از اقدامات مردم دوستانه آنها بود.
باور کنید اگر ازتخلفات و کارهای غیرقانونی انجام گرفته یکریز تا فردا بنویسم هم خود خسته میشوم هم وُرد گوشی هنگ میکند.
با توجه به این مقدمه ناچیز، میخواهم تا با تمام جرأت بگویم با این همه آشفتگی و قانون شکنی وتخلف و تخلف وتخلف و بی ثمری اگر شیر پاک خورده ای در سطح بالای حاکمیت ، اقدام به حذف و انحلال شوراها واصل شوراها کند زیباترین وارزشمند ترین هدیه را به مردم کشو عطا نموده است.
وخدا میداند اگر اختیارات رهبری را فقط یکماه به این کمینه میدادند اولین اقدام انقلابی وخداپسندانه ام برای رضای خدا و منفعتِ خَلـــــــق،حذف همین اصل و انحلال تمامی شوراها بود.تا درتاریخ بنویسند که رای دهندگان به کسانی برای اعضای شوراها رای دادند، که آنها آمدند انقدر تخریب و آوار و ویران کردند، که (بهترین ومستقل ترین نشانه دموکراسی ، شوراها) را از اصالت و رسالت و اعتبار ساقط و منفور و معدوم کردند.