مزیت رقابتی استان اصفهان، صنایع بزرگ و کشاورزی گسترده آب بر نیست. این واقعیتی است که در درجه اول از سوی مسوولان و نخبگان استان اصفهان باید پذیرفته شود. در غیراین صورت نه تنها کشور را درگیر بحران های مختلف می کند (که کرده است) بلکه خود اصفهان نیز قربانی خواهد شد. همانگونه که این تصور اشتباه استان اصفهان را امروز درگیر فرونشست کرده است. وضعیتی که در نتیجه گسترش بی حساب و کتاب صنایع بزرگ و کشاورزی آب بر است.

 صنایع بزرگ و کشاورزی گسترده آب بر، مزیت رقابتی استان اصفهان نیست. این دو را شاید بتوان با اقدام غیرمنطقی انتقال آب یا هزینه نادرست آب های دور و نزدیک، راه اندازی کرد و برای مدتی ادامه داد اما قابل ادامه برای طولانی مدت نیست و استان اصفهان و مردم آن، قربانی خواهند بود.

راه حل، بازگشت استان اصفهان به مزیت های رقابتی آن است. از بازرگانی و صنایع دستی تا گردشگری و … . تمرکز بر این موارد، برای استان اصفهان آینده دار است. این یک واقعیت ملموس است که اگر آن را نادیده بگیرند، واقعیت تغییر نمی کند بلکه مسیر اشتباه طی خواهد شد و آسیب های آن تصاعدی افزایش می یابد.

۴- با این گونه طرح و سخنان و ایده پردازی های انحصارطلبانه و کودکانه، بیش از بیش به برند “اصفهان” آسیب می رسد. برندی که با هنر و فرهنگ وصنایع دستی و معماری پیوند خورده و در سال های اخیر متاسفانه در نتیجه اجرای ایده های ضدمحیط زیستی و ضدفرهنگی چون انتقال آب کارون، به شدت آسیب دیده است. به این برند، بیش از این آسیب نزنید.

۵- به جای طرح ایده های ضدمیهنی مانند تاسیس “استان اصفهان ساحلی”، به همه مدیران و تصمیم گیران همه استان ها براساس شرایط و مزیت های هر منطقه، اختیارات داده شود تا به شکوفایی و رونق اقتصادی منطقه خود بپردازند. اداره همه استان های ایران براساس معیارها و چارچوب های مشابه نه عقلانی است و نه شدنی. آیا بهتر نیست تصمیم گیری در سایر استان ها به ویژه های استان دور از پایتخت مثل استان های ساحلی، به خود این استان ها واگذار شود؟

این سخن این نماینده، از نگاه بخشی و تبعیض آمیز او حکایت دارد.