وارد شدن بنی‌امیه به دستگاه خلافت

وارد شدن بنی‌امیه در دستگاه خلافت از زمان عمر بن خطاب شروع می‌ شود که معاویه او را حاکم شام کرد. با انتخاب عثمان بن عفان به مقام خلافت که از بنی‌امیه بود، امویان توانستند قدرت و نفوذ خود را بیش از گذشته افزایش دهند. در این دوره مروان بن حکم که خود و پدرش از رانده‌شدگان حضرت رسول (ص) بودند بر امور خلافت تسلط بسیار پیدا کرد.شروع حکومت امویان

یزید بن معاویه و به شهادت رساندن امام حسین علیه‌السلام

سال شصت هجرى قمرى معاویه درگذشت و پسرش یزید مطابق بیعتى که پدرش از مردم براى او گرفته بود امور حکومت اسلامى را در دست گرفت. یزید به گواه تاریخ، هیچ شخصیت دینى نداشت؛ جوانى بود که حتى در زمان حیات پدر، اعتنایى به اصول و قوانین اسلام نمى‌کرد و جز عیاشى و بى‌بندوبارى و شهوترانى سرش نمى‌شد و در سه سال حکومت خود، رویدادهایی انجام داد که در تاریخ ظهور اسلام با آن همه فتنه‌ها که گذشته بود، سابقه نداشت.

سال اول، حضرت حسین بن على علیه‌السلام را که سبط پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم بود با فرزندان و خویشان و یارانش با بدترین صورت کشت و زنان و کودکان و اهل بیت پیغمبر را به همراه سرهاى بریده شهدا در شهرها گردانید و در سال دوم، مدینه را قتل عام کرد و خون و مال و ناموس مردم را سه روز به لشکریان خود جایز کرد و سال سوم، کعبه را خراب کرده و آتش زد!!! سلسله بنی امیه

آل مروان از بنی‌امیه

بعد از یزید، طبق سنتی که معاویه گذاشته بود، فرزند یزید که او نیز معاویه نام داشت به حکومت رسید اما او با این که در دستگاه جنایت‌کارانه اموى رشد و تربیت یافته بود به شدت از جنایات جد و پدرش ناراحت بود. لذا برای مردم خطبه‌ای خواند و جدش را به علت جنگ با امام علی علیه‌السلام که سزاوارتر از او به خلافت بود و پدرش را به علت هوسرانی و فسادش و قتل حرم رسول خدا صلی الله علیه و آله و سوزاندن کعبه نکوهش کرد و پایان خلافت سفیانیان را اعلام کرده، کار خلافت را به مردم سپرد. بعد از او آل مروان از بنى‌امیه به ترتیب زیر زمام حکومت اسلامى را در دست گرفتند:

و همین طور گفت: «پیمانى که با حسن بستم لغو و زیر پاى من است!!!» معاویه با این سخن اشاره مى‌کرد که سیاست را از دیانت جدا خواهد کرد و نسبت به مقررات دینى، ضمانتى نخواهد داشت و همه نیروى خود را در برپا داشتن حکومت خود بکار خواهد بست و البته آشکار است که چنین حکومتى سلطنت و پادشاهى است نه خلافت و جانشینى پیغمبر خدا و از اینجا بود که برخی از افرادی که نزد او می رفتند به عنوان پادشاهى سلامش دادند و خودش هم در بعضی از مجالس ‍ خصوصى، از حکومت خود با ملک و پادشاهى تعبیر مى‌کرد هر چند در بین مردم خود را خلیفه معرفى مى‌ کرد.

مروان بن حکم (مروان اول)، عبدالملک بن مروان، ولید بن عبدالملک (ولید اول)، سلیمان بن عبدالملک، عمربن عبدالعزیز، یزیدبن عبدالملک، هشام بن عبدالملک، ولید بن یزید دوم (ولید دوم)، یزید بن ولی (یزید ناقص، یزید سوم)، ابراهیم بن ولید اول، مروان بن محمدبن مروان.

حکومت این گروه یازده نفرى که نزدیک به هفتاد سال ادامه داشت، روزگار تیره و تاری براى اسلام و مسلمین ایجاد کرد به عنوان نمونه در زمان خلافت عبدالملک بن مروان قسمت زیادی از قلمروی اسلام به حجاج داده شد. حجاج در دوره دراز حکمرانی خود، نه تنها سیاست نابودی شیعه را با شدت زیاد ادامه دادند بلکه حتی نسبت به تعدادی از اصحاب که از نظر سیاسی اثر چشمگیری داشتند از تحقیر و توهین دوری نکردند.

در دوره حکومت مروانیان کار به جایى کشید که خلیفه وقت (ولید بن یزید) که جانشین پیغمبر اکرم(ص) و تنها پشتیبان دین به حساب می آمد، گستاخانه تصمیم گرفت بالاى خانه کعبه جایی بسازد تا در هنگام حج در آنجا از روی عمد به خوشگذرانى بپردازد!!!

خلیفه وقت (ولید بن یزید) قرآن کریم را آماج تیر قرار داد و در شعرى که خطاب به قرآن انشاء کرد، گفت: روز قیامت که پیش خداى خود حضور مى‌یابى بگوى خلیفه مرا پاره کرد!!!