آلبر کامو نویسنده و فیلسوف معروف فرانسوی الجزایری جمله عمیقی دارد ؛
رنج او آنقدر طولانی شد که اطرافیانش به آن عادت کردند و همه فراموش کردند که او دارد سخت عذاب می کشد.
رنجی که بازنشستگان عزیز و شریف ایران سالهاست متحمل می شوند از دسته همین رنج هایی است که کامو بر شمرده است. در سنی که به لحاظ شرایط سنی خود قابلیت توام بودن بالقوه با برخی فشارهای روحی و جسمی را دارد ،رنج معیشت و فشارهای اقتصادی نیز به رنجی مزمن و طولانی برای این قشر شریف تبدیل شده است. این رنج آنقدر طولانی شده است که بنظر می رسد مسئولین و شاید جامعه به آن عادت کرده اند ،غافل از اینکه آنها دارند عذاب می کشند.
چند سال قبل در مکانی ایستاده بودم به انتظار کسی، جایی که توقفگاه تاکسی های شهر بود و قصد رفتن به جایی نداشتم. یک تاکسی جلوی پای من ایستاد ،چهره اش را اگرچه خیلی پیرتر از قبل شده بود شناختم. معلم شیمی دوره دبیرستانم بود .از خودم ،از جامعه ،از کشورم و از هرچه که بود و نبود خجالت کشیدم.
نه اینکه راننده تاکسی شغل مناسب و شریفی نباشد ،البته که شغل شریف و قابل ستایشی است ،اما در این سن و سال برای یک معلم شغل بشدت پر فشاری است. و اصلا هر شغل و اشتغالی برای یک بازنشسته پرفشار ،نامناسب و آزار دهنده است.
امروز هم به سیاق این سالها تجمعات صنفی پراکنده ای توسط بازنشستگان عزیز در برخی شهرهای کشور برگزار شد.
شماری از بازنشستگان تامین اجتماعی، فولاد و فرهنگیان در شهرهای مختلف از جمله شوش، اصفهان، تهران و اهواز در اعتراض به «وضعیت معیشتی، گرانی، تورم و تبعیض و بی‌عدالتی حقوقی» به خیابان‌ها آمدند.
در اهواز گروهی مقابل استانداری شعار ‌می‌دادند ؛«گرانی، تورم، بلای جان مردم» و «نوبت ما که میشه خزانه خالی میشه.»

در شوش بازنشستگان مقابل فرمانداری این شهرستان شعار می‌دادند: «سفره خالی ما، چه می‌خواید از جان ما»، «عیدی گداگونه، نمیخوایم، نمیخوایم»، «از خوزستان تا گیلان و «تامین رو غارت کردن، ما را بیچاره کردن».

بازنشستگان فولاد و معدن در اصفهان هم تجمع و راهپیمایی مشابه داشتند.

گروه‌هایی از بازنشستگان معترض چندین ماه است که هر هفته برای پیگیری خواسته‌هایشان تجمع می‌‌کنند.

معترضان از جمله خواستار آزادی کارگران و معلمان زندانی، وضعیت نامساعد معیشتی، بیمه درمانی و افزایش حقوق و دریافت مطالباتشان هستند