پریم از درد،پیام های تسلیت،علم های عزایی که سر در هر خانه آویزان است،پس کی تمام می شود این دقیقه های نکبت که ایستاده ایم به تماشای رفتن های بی وداع عزیزترین پاره های تن.من به کجا باورم که چنین تمام داشتن ها در قاب عکسی خلاصه و همه آن آمدن ،رفتن ها،گریه ها و خنده ها فقط “خاطره”ای شود و دیگر تمام.زمانه چه بد تازیانه بر پیکرمان می زند.هر ضربه اش تا ابد بر تنمان پیداست.آینده خواهد نوشت که نسلی چون چندصد جنگ یکطرفه نمی توانست چنین پیل مردانی را به زمین زند که این “ریزترین”در ثانیه ای به خاکمان کشید.آری،این دقیقه های تلخ وپرحسرت چه دیر می گذرد.نمی خواهم به ندیدن ها عادت کنم.نمی خواهم تماشاگه وداع بی هنگام عزیزانم باشم.من به امید تکرارآن دقیقه های خوش دیروز،آن دورهم گفتن ها وشنیدن ها،خاطره گویی های پیران و شورهای جوانی ،من به امید تماشای پیوندزندگی دو عزیز،من به امید آغوش های گرم مادرانه،من به امید و انسان به امید زنده است.به امید تکرار روزهای خوش دیروز در فردایی زود از تمام آن همه خوبی در امروز می گذرم چو که حکم عقل بر آن است که این “دوری ها زود نپاید”.ما چون لشکری بزرگ در هجوم ویروسی کوچک با سلاح ‌”فاصله ازهم”به پیکار می رویم تا که فردایی زود به فتح “روزهای خوب “دست یازیم.

#فاصله گذاری فیزیکی

#در خانه بمانیم

#ماسک بزنیم

#به یاری خدا کرونا را شکست می دهیم

• منبع خبر : نصیر بوشهر