شعردر استان بوشهراز شیوایی وگیرایی خاصی برخوردار است وسخن از دردها ورنجها وارمانهای خفته این مردم دارد.
درجنوب شعر بیشتر اهنگی عاطفی دارد تا اجتماعی و سیاسی.
دوبیتیهای جنوب در مقایسه با دو بیتیهای دیگر نقاط ایران ،معمولا غم انگیزتر می باشد.
این قسمت به شرح شعری به نام “ای عبدالحسین تو کجایی”می پردازیم.
ای عبدالحسین تو کجایی /ای عبدالحسین تو کجایی؟
رفتی شهر دور ملک غربت
حالا تو کجا وما کجاییم
دست پا حنا میل طلایی
ترسم بمیرم گیر نیایی
رفتم عباسی عزم نون پوشی
کلیلم گم شد داغ بیهوشی
میخوام بخوابوم خوابوم نمیاد
هرچی میشینوم یارم نمیاد
غراب سرکار بارش قلمکار
توپش کشیده بینه ی آوانبار
غراب دیارن گویند که یارن
دایه ودختر چشم انتظارن
بالنگ خریدوم چارقاشش کردم
یارم نیومد زیرخاکش کردوم
بالنگ گنووه سی وسه دونه
رود کوچیکوم توقهوه خونه
هرگز نگفتی یاری داروم
تو بیوفایی مو وفاداروم.

اصطلاحات :
عباسی:زیارتگاهی در خارگ بنام علمدار
میل طلایی:خلخال
کلیل:کلید
غراب :شناور بزرگ
سرکار در اینجا:ارباب
نون پوشی:رسمی که برای سلامتی کودک بدن کودک را با نان میپوشاندند وبعد با حلوا خیرات میکردند
بینه:روبرو
بالنگ:خیار
رود:فرزند