بازگشایی مدارس با چند هفته تعجیل در سال جاری تحصیلی آخرین بحث روز کشور است.

مباحثی چون انتخابات،گرانی بنزین،افزایش نرخ ارز،لجام گسیختگی قیمت ها،صعود و سقوط بورس و مسائلی نظیر اینها داغ ترین نمونه در نوع خود طی بازه های زمانی مختلف در ماه های اخیر بوده است که هر کدام برای مدتی روان کلی جامعه را درگیر خود کرده است.
اما این بار همانگونه که در ابتدا هم اشاره کردم بازگشایی مدارس داغ ترین دلمشغولی این روزها و ایام جامعه ایران است.
آنچه تاسف بارترین وجه موضوعِ روز جامعه همیشه مستاصل ماست بحث نحوه بازگشایی و کلاً بازگشایی یا عدم بازگشایی مدارس است.تا لحظه ای که این یادداشت را به نگارش در می آورم بعنوان یک خبرنگار،فعال اجتماعی،بازاری،ولی و پدر یا هر چه بر خود عنوان کنم کماکان مستاصل و در دوگانگی مطلق به سر می برم که بالاخره مدارس با حضور دانش آموزان شروع به فعالیت خواهند کرد یا بدون حضور دانش آموزان؟
اگر با حضور است شرایط حضور برای اطمینان خاطر خانواده ها و دانش آموزان از عدم ابتلا به این ویروس منحوس چگونه مدیریت خواهد شد؟
ما در هر شغل و حرفه ماه هاست فریاد می زنیم هرگونه اجتماع به هر نحو ممنوع است حتی برای چند دقیقه،در این میان تکلیف میلیون ها فرزند این کشور در قالب دانش آموز با شیطنت و روحیات خاص نافرمانی در سنین خود در اجتماعات دانش آموزی چه خواهد شد و اصولاً ضمانت عدم ایجاد اجتماع چیست؟
در یک کلام عنوان کنم سوالاتم در این ارتباط بی شمارند و این چند روزه از هر کس پرسیده ام هر کدام پاسخی و هر کس تفسیری دارد و بقول حضرت حافظ (( از هر طرف که رفتم جز حیرتم نیفزود// زینهار از این بیابان وین راه بی نهایت))..
حیرانم از آن حیث که وقتی در چنین موضوعی باید سرگردان و حیران در پاسخ یابی باشم و باشیم،در موضوعاتی خاص و پیچیده و نیازمند ارائه کارشناسیهای ویژه از سمت خبرگان و اهل فن قرار است چگونه اقدام کنم و کنیم؟
به این اندیشه ام که در این سرگردانی و حیرانی که مدیر گرانقدر یک پاسخ،معلم عزیز یک پاسخ،کارشناس آموزش یک پاسخ و در نهایت خلاصه کنم هر کس به طریقی پاسخی بر اساس برداشت خود ارائه می کند(که به همه آنها هم حق می دهم) بهتر نیست گوشه ای بنشینیم و دسته جمعی فقط به حال خود گریه کنیم؟

• منبع خبر : نصیر بوشهر