هر از گاهی که صحنه ای از آوارگان سوری و افغانی رو میبینم،که با هول وهراس و بقچعه ای بدست و کوله ای به پشت،دست کودکانشان را گرفته،با ناامیدی از یک مهاجرت تحمیلی ،در حال فرار از معرکه بازیهای شوم دولتمردان مکارند،،،،
خاطرات ۳۱شهریور و اولین حمله هوایی به آسمان دیارمان برایم تداعی میگردد، و اولین تجربه تلخ تراژدی جنگی تحمیلی و نامعلوم امهاجرتی از سر اجبار و تن دادن به مصلحت اندیشی های قدرتهای زورگو همیشه تاریخ.
آنچه آنروز دیدم ،،ویرانی شهری با شکوه ،با نخلهایی همیشه سبز و استوار،تانکرهای مملو از طلای سیاه و بویلرهای همیشه اتش افروز بود.
شکستن دیوار صوتی که مرا محکم به گوشه ای از حیات پرتاب کرد و در آنی تمام شیشه های کاشانه و شوق به زندگیمان را فرو ریخت.
کرکسهایی را بر فراز آسمان همیشه آبی و گرم سرزمین دوست داشتنی ام ،،می دیدم که چه سبوعانه دلخوشیهای بچه گانه مان را می بلعیدند.آتش و دود و فریاد زنان و مردانی که لابلای اوارها بدنبال امیدهای نا امیدشان می گشتند بدرقه مهاجرتی بی باز گشت بود .۳۱ شهریور برای هر جنگ دیده ای ،پایان کودکی،،نوجوانی،،ارامش،،بالندگی و عزت نفس یود و برای من پایان نوجوانی و تصوراتی خیال انگیز .
رانده شدن بالاجبار از کاخ آرزوها .
آنروز به معنای واقعی آوارگی توام با ترس و تشویش را تجربه کردم..اطراق درهر ایستگاه ناشنا سی ومهمان ناخوانده شدن.۳روز پر التهاب .چهره خسته پدرکه حاکی از پذیرش گزینه ای ناعادلانه بود و مادر را که با حملی سنگین توانش را هر لحظه از دست میداد به آشفتگی و نومیدیمان هر لحظه رنگ و جلا میداد .
در پشت نقاب هر جنگ افروزی در تمام ادوار تاریخ همواره سیاستمداران و دولتمردان برندگان بلامنازع بوده،و کودکان و زنان پر آسیب ترین دسته های جنگ دیده هستند.مهاجران جنگ دیده با پذیرش حیاتی جدید محتوم به واگذاری نشانه های فرهنگی و اجتماعی خود خواهند بود واین بزرگترین ضربه به ساختارهای محکم و بنیادین یک مجموعه بزرگ انسانی است.
هفته دفاع مقدس بر خانواده های شهدا،،ایثارگران و مهاجر پذیران هشت سال دفاع مقدس،،تهنیت باد

• منبع خبر : نصیر بوشهر