نصیر بوشهر – محمد جعفری – در خبرها آمده بود که در سیستان و بلوچستان، هرمزگان و دشتی بوشهر مردمانی از سر نداری قوت لایموت خود را نیز به شیوه قسطی تهیه می کنند به صورتی که حتی نانوایان نیز داد نداری و ورشکستگی سرداده اند.
پس از انتشار این خبر شاهد واکنش هایی از مسئولین شهرسنان دشتی در این زمینه بوده و طی تکذیب این خبر خاطرنشان نموده اند که تعدادی از نانوایان به صورت رایگان به نیازمندان کمک های مومنانه انجام داده اند.( خبرگزاری برنا)
اگر این موضوع واقعیت هم نداشته باشد باید متاسف شد که حتی زمزمه این اخبار در پایتخت انرژی ایران و نگین فرهنگی جنوب به گوش رسیده است.
جامعه ای که امنیت غذایی ابتدایی ترین عنصر سفره غذایی آن با این خبر دچار التهاب می شود، حتما دردمنداست و دچار عفونتی مزمن که چنین سریع دچار تب و لرز می گردد.
به فرض که این خبر شایعه ای بیش نیاشد و نان قسطی، با گروگذاری کارت ملی نیز اتفاق نیفتاده باشد، ولی آیا می توان این امر را نیز کتمان کرد که طی این چندساله درصد زیادی از جمعیت دشتی تحت پوشش نهادهای حمایتی درآمده اند و سطح فقر در این شهرستان مصرفی رو به افزایش گذاشته است؟
آیا سبد مصرفی خانوار در این شهرستان بسیار کوچک نشده است؟
آیا خانواده هایی نیستند که سالهاست از گوشت و میوه در سفره خود بی بهره اند و خوردن آن ها را فقط در خارج از خانه خود شاهد بوده اند؟
این مطالب را در کنار کمبود فراگیر مواد غذایی مانند روغن، برنج، مرغ و بسیاری از مواد دیگر که حتی متنعمان نیز دستشان از این اقلام بر نخیل کوتاه مانده است، باید گذاشت.
بازی کودکان در جوی های پس از باران نیز کمبود شدید امکانات تفریحی در این شهرستان را رونمایی می سازد که شوربختانه در آن مورد باید گفت :
تازمانی که درد نان و غم روغن باشد
دل من سوی تفرج نرود.

• منبع خبر : نصیر بوشهر