نصیربوشهر – محمد باقر عباسی سملی:

زمستان سال ۶۱ بود، از بوشهر به دلیل سن کمتر از ۱۶ سال به جبهه اعزامم نمی کردند. برای اعزام به ناچار به پادگان شهید عبدالله مسگر در شیراز رفته بودم. در ورودی پادگان به یک خانم جوان محجبه برخوردم که با نگهبانان مشغول بحث بود.

او دست دو نوجوان که از من هم کم سن وسال تر بودند را در دست داشت. اصرار داشت که فرزندانش را اعزام کنند. اما یکی از مسئولان که برای متقاعد کردن وی به درب نگهبانی آمده بود، نمی پذیرفت.

آن مسئول که نامش را نمی دانستم و نمی دانم، خطاب به زن جوان گفت شما امانتدار همسر شهیدتان هستید، باید بخوبی از این بچه ها مراقبت کنید. انقلاب ما در آینده به این بچه ها بیشتر نیاز دارد. زن متقاعد نمی شد و می گفت فردای قیامت پاسخ مادرم زهرا(س) را چه بدهم. مگر فرزندان من از علی اصغر (ع) کوچکترند؟

فضای عجیبی حاکم بود. دریای معنویت موج می زد.

اما امروز در خبرها خواندم که جمعی از دانشحویان دانشگاه تهران بدون روسری مقابل دانشگاه تجمع کرده اند. اصلا به درست یا غلطی این اقدام کاری ندارم. اما به قطع یقین می دانم که این حرکت مدنی دختران دانشجو محصول کار مسئولان جمهوری اسلامی ست.

با گذشت ۴۳ سال از انقلاب و سیطره همه جانبه روحانیون معظم بر همه ارکان زندگی ملت اعم از خصوصی و عمومی، هنوز آقایان نتوانسته اند یک دلیل خردپذیر برای الزام زنان به روسری ارائه کنند، آنگاه ادعای مدیریت جهان را هم دارند!!!

آنچه از قرآن می توان برداشت نمود، ملاک برتری انسان ها جنسیت یا نوع پوشش موی سر نیست، بلکه تقواست.

اگر عدم پوشش موی سر ملاک بی تقوایی است. پس همه جماعت مردان ما بی تقوایند. و اگر چنین نیست پس گناه زنان چیست؟