نصیربوشهرآنلاین – عبدالله درویشی معلم تاریخ:

تقریبا قبل از سال ۵۰ بود.تا حدودی که بیاد دارم.ان سالها انواع مرضهای واگیر شایع بود.سرخک،سیاه سرفه،مالاریا،امراض شایع. و واگیر بودن که درمنطقه شایع بود،عدم بهداشت درست،درزندگی روزمره،شپش،بیداد میکرد،دولت وقت کمرهمت بسته بود برای مبارزه با مالاریا وپشه مالاریا،دسته های سمپاشها در قالب گروهای ده الی بیست نفره هرسال به روستاها می آمدند ومنازل مردم راسمپاشی میکردند،بقول اون وقتها،امشی زنها،با پمپ های کوله ای استیلی که داشتند انجام وظیفه می‌کردند.تا دورترین روستاهای جنوب بوشهر نزدیک گاوبندی میرفتنند،هرخانه ای که می‌رفتند وسمپاشی میکردندیه کارتکس هم تحویل میدادند که به دیوار خانه میچسباندن وهر گاه مامور مالاریا می آمد وکارت را امضا میکرد و افراد خانواده چک میکردند،برای آزمایش واطمینان از بعضی اعضای خانواده خون میگرفتن،این وظیفه ومامور کسی نبود بجز ابریم زار مالک،ابریم زار مالک وکیف سیاه رنگش درمنطقه مشهور بود،ما بچه ها که اکثرا پا پتی هم بودیم وقتی مامور خین گیرو می‌دیدیم وحشت میکردیم وپا به فرا،ر ،آقای سروش چهره ای آشنا برای منطقه ما جنوب استان بود،ذره ای سرانگشت سوزن میزد ویک شیشه تخت وصاف داشت سرانگشت خونی روی شیشه میگذاشت،وسه جای شیشه خونی میکرد وسپس درمحفظه مخصوص وآنگاه درکیف مشهورش جای میداد برای آزمایش.، دیگر وظیفه آقای سروش امضا کردن کارتهای بهداشت منازل بود،یادش بخیر انسانی به تمام معنا خوب وخوش اخلاق بود،اگر زنده هست خدا نگهدار واگر وفات کرده خدا بیامرزدش،یاد وخاطره ابریم زار مالک وکیف مشکی اش هنوز در ذهن ما بچه های دیروز وپیرمردهای امروز تداعی میکند،یادش بخیر که برای سلامتی مردم وبهداشت مردم، مردم جنوب استان درآن سالها خیلی زحمت کشید،درود بیکران برمردان خوب ونیکو کار،
*نام نیکو گر بماند زآدمی*
*به کز او ماند سرای زرنگار*

• منبع خبر : نصیر بوشهر آنلاین