امید فراغت/روزنامه‌نگار

❗️عبارت‌هایی مثل پارک‌ها مناسب حضور زنان نیست، طرح صیانت باید اجرا شود، حاشیه‌های آلودگی هوا، حضور نوجوانان پسر نیز حتی در باشگاه‌های سربسته نیز جایز نیست، حصار‌کشی بین زنان و مردان، برخورد جمعی با روزه‌خواران و از این دست اصطلاحات که هر روز از زبان برخی تریبون‌داران در هر لباسی بیان می‌شود آیا به معنی و مفهوم واقعی کلمه دغدغه‌ها و مشکلات اصلی جامعه امروز ایران است؟ پاسخ خیر است اما پس چرا به جای مشکلات اصلی ملت مثل اقتصاد، معیشت، فقر، بیکاری، گرانی و از این دست واقعیت‌های جامعه کُش حرف و سخنی بیان نمی‌شود؟

❗️متاسفانه برخی از تریبون‌داران آگاهانه یا ناآگاهانه به عنوان پیاده نظام و سرباز صفحه شطرنج که نه! صفحه بازی منچ و بازی مار و پله ایفای نقش می‌کنند و به تعبیری مثل بازیگران صحنه نمایش، طنز تلخی را برای ملت بازی می‌کنند. کارگردانان این صحنه نمایش به خوبی می‌دانند که دغدغه و مشکلات اصلی اکثریت جامعه، اقتصاد، معیشت و ناامیدی نسبت به وضعیت موجود است اما با طراحی و نوشتن سناریوهای مختلف، تریبون‌داران را موظف به اجرای سناریو‌های‌شان می‌کنند تا حواس اکثریت ملت از مشکلات اصلی پرت شود! برای مثال اگر ائمه جمعه حواس‌شان جمع نباشد سهل‌الوصول تحت تاثیر صحنه گردانان این بازی پنهان قرار می‌گیرند و آگاهانه یا ناآگاهانه به جای بیان دغدغه‌ها و مشکلات اصلی ملت از تریبون نماز جمعه، دغدغه‌های فرعی را بیان می‌کنند متاسفانه در چنین فضایی روز به روز فاصله ملت از آنان بیشتر خواهد شد!

❗️پافشاری و تاکید بر موضوعات و دغدغه‌های فرعی و تبدیل چنین فرعیاتی به مشکلات اصلی جامعه امروز ایران در فضایی که اکثریت ملت با مشکلات خرد و کلان اقتصادی و معیشتی دست و پنجه نرم می‌کنند شک برانگیز و خطرناک است! شاید بهتر است این طور بیان شود که خطر جریان نفوذ از همیشه نزدیک‌تر است بنابراین سوال مهم و کلیدی این است آیا نباید نگران طراحی و تصویر سازی مدل طالبانیسم در مملکت بود؟ در فضایی که با ورود فقر از یک در، خروج ایمان از درِ دیگر را به همراه می‌آورد، بها دادن و مهم شمردن غیر اولویت‌ها چه پیامی در دلِ خود دارد؟