دوم خرداد هفتاد و شش را همواره نیازمند یک پژوهش گری از جنس واقعیات می دانم.
آنچه در دوم خرداد ۷۶ در درون جامعه ی ایران رخ داد چیزی فراتر از یک تحلیل از جنس زمان وقوع را خواهد طلبید.
نوع کنش ها،واکنش ها و در پس آن تحلیل ها را باید از جنس یک آزمون ملی برای اتمام حجت آنانی که در گستره های فراملی دندان طمع خود را برای ضربه به ایران از درون تیز نموده بودند مورد حلّاجی قرار داد.
تلاش برای القای این اصل که همه ی ارکان اصلی به اصطلاح قدرت در ایران در سال ۱۳۷۶ نهایت تلاش خود را به کار گرفته اند تا آنچه مطلوب خویش است را محقق نمایند و خود را در مقابل خواست جامعه قرار دهند و بنابراین رغبتی برای حضور مردم وجود نخواهد داشت با مشارکت بی نظیر مردم و عدم تحقق خواسته ی تلاشگران به تصویرسازی القای چنین دوگانگی درونیِ ایران اسلامی یک رویداد تاریخی برای جامعه ی ایران و پیامی آشکار برای فرامرزها برای همیشه خواهد بود.
از دیگر سو تفکر پیروز و مورد وثوق اکثریت جامعه ی ایران در دوم خرداد هفتاد و شش نیز با تاکید بر اصولی چون ارزشهای دینی و اسلامی،تاکید بر ارزش ها و اصول نظام،پایبندی و تاکید بر قانون اساسی و شاید شاخص ترین وجه آن تاکید بر پیروی از خط امام و آرمان های انقلاب اسلامی را خط بطلانی بر همه ی تلاش ها برای ایجاد تعارض،دوگانگی و حتی تخاصم درونی جامعه ایران می دانم.
بنابراین بر این عقیده ام که همه ی تلاشها برای القای دوری آنچه در دوم خرداد ۷۶ رخ داد بعنوان فاصله ی بین مردم و آرمان های انقلاب با انتخاب چهره ای که دارای شاخصه های بارزی چون تقوا،صداقت،خصوصیات فردی،وابستگی به امام و وفاداری به رهبری و نیز، بودن از جنس خاندان مذهبی و مدافع دینداری پیامی بارز و آشکار مبنی بر پایداری ایرانیان بر عقاید انقلابی خویش و تاکیدشان بر حل و فصل و بکارگیری برخی اصلاحات در مقابل اختلافات درونی با تکیه بر داخل خواهد بود و حتی اگر از جنس جنبش اجتماعی نیز به قضیه دوم خرداد ۷۶ بنگریم، دست برتر بی تردید متعلق به تفکر تکیه به داخل و حفظ ارزش ها و آرمان ها با وجود همه ی اختلافات و سلایق خواهد بود.

• منبع خبر : نصیر بوشهر