زمانی که جامعه در فقر و فساد و بیکاری دست و‌پا می زند و افسردگی در سطحی گسترده رو به گسترش است بهانه ای لازم است تا جامعه خود را از این ورطه رهایی سازد .
فوتبال از جمله پدیده های نوظهور دو قرن اخیر می باشد که توانسته پتانسیل های بالقوه ی اجتماعی و اقتصادی را به سوی خود جلب نماید .ایران ما نیز از این قاعده مستثنی نیست که در کنار جذب قریب به اتفاق جوانان توجه چندانی به این پتانسیل نمی گردد.
مثلث کورونا،تحریم اقتصادی و نالایقی مدیریتی در سطوح مختلف کشور، مردم را پیش از بیش بیمار و افسرده کرده است .
این جسم رنجور جامعه نیاز مبرم به یک پادتن دارد تا خود را از این ویروس فراگیر کنونی رهایی بخشد .
پادتن فوتبال به همراه شادی و سلامتی از جمله گزینه های مطرح و قابل اعتنای جامعه ی امروز می باشد .
در ایران ما که شادی گوهری گمشده در میان برنامه ریزان امور اجتماعی قلمداد می گردد این فوتبال می تواند ما را واکسینه نماید تا هرچه بیشتر کمبودها و مشکلات را ولو برای مدتی اندک به بوته ی فراموشی بسپاریم و‌مشتاقانه گوش و چشم به جعبه ی جادویی بسپاریم و با قهرمانی تیمی راهی کوی و خیابان شویم و به نوعی تخلیه ی روحی و‌روانی گردیم .
دیروز با قهرمانی پرسپولیس پرطرفدارترین تیم ایران موجی از شور و شعف فضای مجازی و حقیقی را فرا گرفت که این پدیده واز قبل آن سرمایه ی انسانی ، خود غنیمتی گرانبها برای مسوولین و دست اندر کاران امور می باشد که باید قدر و‌پاس بدارند و با کانالیزه کردن آن مراد خود را از این ره توشه بگیرند.
ولی افسوس که جامعه شناسان مسوول بسیار سرسری و غیر مسوولانه از کنار این موج ها گذر می کنند و هیچ مطالعه و‌تحقیقی پیرامون آن به عمل نمی آورند.حال آنکه دنیای امروز از این پتانسیل بالقوه ی اجتماعی و اقتصادی نهایت بهره وری و برنامه ریزی را به عمل می آورد تا شور و نشاط اجتماعی را در میان جوانان ونوجوانان حفظ و گسترش دهد و همچنین مشاغل متعددی نیز از این گذرگاه پرسود ایجاد نماید .
امیدواریم که مسولان امر با همه جانبه گری و‌مطالعه ی دقیق قدر این موهبت را دانسته و به بهترین وجه ممکن در راستای منویات جامعه قدم بردارند و فوتبال را که یک سرمایه ی اجتماعی بالقوه محسوب می گردد به نیرویی بالفعل و شادی آفرین تبدیل نمایند ..بامید انروز