نصیربوشهر – جواد رنجبرزاده – ۳۰ آوریل ۱۹۷۵ سایگون پایتخت ویتنام جنوبی به تصرف نیروهای سوسیالیست- کمونیست ویتنام شمالی و ویت‌کنگ‌ها(نیروهای آزادیبخش ویتنام جنوبی که نیروهای تحت حمایت چین و شوروی و متحد ویتنام شمالی بودند) درآمد.

آمریکا از سال ۱۹۵۵ تا ۱۹۷۵ یعنی ۲۰ سال درگیر جنگی تمام عیار در این کشور بود که طی این مدت به هر شکل و ترتیبی که توان داشت دولت سایگون را حمایت کرد، چه از طریق نیروهای مستقیم نظامی شامل درگیری‌های رو در رو و بمباران‌های سنگین و چه به لحاظ اقتصادی و کمک‌های لجستیکی، اما فساد و ناکار آمدی دولت سایگون هرگز نتوانست با این همه هزینه و کمک سرپای خود بایستد و بتواند در مقابل جبهه مقابل خود قد علم کند.
به محض خروج آمریکا از ویتنام که پس از توافق صلح با ویتنام شمالی بود، نیروهای متحد ویت کنگ‌ها و ویتنام شمالی (به رهبری هوشی مین که در سال ۱۹۶۹ یعنی شش قبل فوت کرده بود) وارد سایگون شدند. بسیاری از افراد مقیم در ویتنام جنوبی از ترس جان با قایق‌های کوچک از آنجا به سمت مالزی دل به دریا زدند و در راه مهاجرت تعدادی به دست دزدان دریایی و تعدادی در جدال با امواج دریا کشته شدند و یک تراژدی غمباری به وجود آمد.
الان که پس از،۴۰ سال و اندی از،آن زمان می‌گذرد تراژدی افغانستان را چقدر شبیه به ویتنام می‌بینم، ترک آمریکا و سقوط سریع دولت مرکزی.
وجه اشتراک هر دو دولت سایگون و کابل در یک چیز بود، فساد سیستماتیک و عدم کارایی و وفا داری نیروهای نظامی آنها و بالاتر از همه، اعتماد عمومی مردم به دولت‌ها. اگر چه مردم ویتنام جنوبی در یک سیستم باز اقتصادی و در نوعی رفاه زندگی می‌کردند و علیرغم جنگ قحطی و گرسنگی نبود اما فساد حکومتی ناشی از چپاول های مالی سرمایه‌های ملی در ویتنام بیداد می‌کرد، چیزی شبیه به دولت کابل و همین امر، اعتماد عمومی به دولت سایگون را مانند آنچه در افغانستان شاهدش هستیم بسیار سست کرده بود و از وفاداری مردم برای حفظ دولت خبری نبود.
[  ] تسلط طالبان یک چیز را نشان داد، بهترین و قویترین پشتوانه‌ی هر نظامی اعتماد مردم است، هر گاه اعتماد بین دولت و ملت سست شد، بقای دولت طولی نخواهد پایید.
[  ] جواد رنجبرزاده،  ۲۴ مرداد ۱۴۰۰

• منبع خبر : نصیر بوشهر