نصیر بوشهر – عبد الرحیم کارگر – این جهان کوه است و فعل ما ندا / سوی ما آید نداها را صدا

این جهان در مثل مانند کوه است و اعمال و نیات ما مانند بانگ و فریادی است که در کوه طنین می افکند و بی گمان هر فریادی که در کوه بزنیم طنین آن دوباره به سوی ما باز می گردد.
این دیدگاه و جهان بینی اخلاقی فاخر روانشناسانه را ۸۰۰ سال پیش مولانا به جهان بشری عرضه کرده است .
و امروز نیز علم روانشناسی اثبات نموده است که استفاده از ادبیات گفتاری محترمانه و مودبانه راهی برای افزایش انرژی مثبت است . اگر شما در هنگام حرف زدن با دیگران بر لحن گفتار خود دقت کنید و کلماتی صمیمانه و مودبانه را به کار ببرید می توانید انرژی مثبت جذب نمایید.و اگر کلماتی خشن و و مملو از بار منفی بپراکنید بی گمان انرژی منفی جذب خواهید کرد.
یکی از شعارهایی که همزاد ادبیات انقلاب است و در درون انقلاب زاده شد شعار پر طمطراق “مرگ”بود .
این شعار نثار همه ی مخالفان اعم از داخلی و خارجی گردید .از شاه و ضد ولایت فقیه بگیر تا آمریکا و آل سعود و هرجا که زاویه ای با ما پیدا کردند.
شاید شور و احساسات انقلابی در آن برهه این ابراز نفرت درون را توجیه می کرد .ولی اکنون که انقلاب باید بر مدار تثبیت و عقلانیت بچرخد تجدید نظری اساسی بر این گفتار و شعار لازم است.
از برگزاری نمازهای جمعه تا مراسمات مدارس و دیگر مناسبت های مختلف کشوری و‌لشکری مملو از این شعار است .
پراکنش بذر نفرت و دشمنی زندگی را خالی از لطف و‌محبت می کند و جایش را به کینه توزی و انزجار می دهد و نسل آینده را مردمی خشن و دور از دوستی و‌مدارا بار می آورد ،حال انکه ادبیات اخلاقی ما بر نقطه ی ثقل محبت می چرخد.
حافظ می گوید:
آسایش دو‌گیتی تفسیر این دو حرف است
با دوستان مروت با دشمنان مدارا
و‌مولوی می گوید:
از محبت خارها گل می شود
وز محبت سرکه ها مل می شود
مکتوبات دیگر شعرا و اندیشمندان علم اخلاق نیز خالی از این توصیه نبوده است که تنها به چند نمونه اشارتی گذرا گردید.
امید است که یک تجدید نظر اساسی در گفتار و ادبیات انقلاب داشته باشیم تا خشونت کلامی و از پس ان بازخورد عملی اش در جامعه بیش از بیش جامعه را دچار نفرت و کینه ننماید و این رسالت متولیان تعلیم و تربیت است که به توصیه ی لسان الغیب گوش جان سپارند که :
درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد
نهال دشمنی برکن که رنج بیشمار آرد..

• منبع خبر : نصیر بوشهر