روستای لاور ساحلی از توابع بخش کاکی شهرستان دشتی و در فاصله حدود ۸۰ کیلومتری جنوب شرقی بوشهر واقع شده است. این روستا در دهستان کبگان قرار دارد و بر اساس سرشماری سال ۱۳۸۵ آمار رسمی جمعیت آن (۱۱۷ خانوار) ۴۳۷ نفر می‌باشد و در مختصات: ۲۸°۱۴′۵۲″ شمالی ۵۱°۱۶′۲۲″ شرقی قرار دارد.  قلعه دختر از دور به صورت مجموعه ای از برج ودیوار دیده می شود که با پیمایش بیش از دو ساعت راه می توان آن را از نزدیک مشاهده نمود برای دسترسی به قلعه می بایست دره ها و ارتفاعات متعددی را پشت سر گذاشت که بعضاً ارتفاع و شیب آنها بسیار خطرناک است. قلعه و مجموعه الحاقات آن در بلندترین و مرتفع ترین بخش قلل کوه مند ساخته شده است و از سه طرف به پرتگاه متصل می باشد. مجموعه قلعه دختر در جهت شرقی غربی ساخته شده و دروازه اصلی آن در جبهه غربی بنا قرار دارد. پس از در اصلی دالان مسقفی در جهت شمالی جنوبی قرار دارد که در حقیقت بخش داخلی قلعه را از بخش بیرونی جدا می کند. این دالان دارای طاقچه های متعدد و تیر کش هایی درجهات مختلف آن جهت مقابله با مهاجمان بیرون قلعه بکار گرفته شده است. فرم کلی بنا عبارت است یک پلان مستطیل شکل که در قسمت شیب کوه و در جهت شرقی غربی ساخته شده است و دارای چهار برج در چهار گوشه بنا بوده که هم اینک تنها دو برج در ضلع غربی سالم باقی مانده است. دالان به عرض ۲ متر دور تا دور بخش داخلی قلعه را پوشش می دهد که در دیواره آن تیرکش هایی جهت مقابله با دشمنان ایجاد کرده اند. قلعه از چند قسمت تشکیل شده که عبارت است از ۱- شاه نشین ۲- اتاق های محافظین و نگهبانان ۳- محل های ذخیره آب و غذا – شاه نشین که در بلندترین جای قلعه ایجاد شده عبارت است از چند اتاق بزرگ به ابعاد ۲×۶ متر که در یک ردیف قرار گرفته است. عمده مصالح آن سنگ لاشه کوهستان و ساروج می باشد که به طرز خیلی ساده و بدون تراش بکار گرفته شده دومین قسمت و درست در زیر شاه نشین اتاق های کوچک متعددی ساخته شده که بوسیله یک در به هم راه پیدا می کند اتاق ها در یک ردیف قرار گرفته اند که احتمالا جایگاه محافظین و سربازان بوده است. پس از این دو بخش دو آب انبار به ابعاد ۳×۵ متر و ارتفاع ۲ متر که با مصالح سنگ و ساروج ایجاد شده در امتداد یکدیگر دیده می شود. همچنین معمرین از دو غار صحبت می کنند که از این قلعه به روستا های لاور و گلستان منتهی می شده است.  ساخت این بنا به اواخر عصر ساسانی تا آل بویه باز می گردد و رابطه مستقیم و تنگاتنگی با بندر مهم، استراتژیک، تجاری و تاریخی «نجیرم» داشته است و به احتمال فراوان در قرون سوم و چهارم (هـ.ق) با بروز زلزله در سیراف و از رونق افتادن هر دو بندر مهم تجاری اواخر ساسانی و اوایل اسلامی یعنی «سیراف» و «نجیرم» کارایی خود را از دست داد و به مرور زمان رو به ویرانی گذاشته است. و در سالهای اخیر به علت عدم رسیدگی روند تخریب آن سرعت گرفته است.این بنا ثبت نیز شده است اما با توجه به قدمت این بنا و منحصر به فرد بودن آن و اینکه سند دیگری بر سیادت ایران بر خلیج فارس میباشد اما با بی توجهی میراث فرهنگی نیز مواجه شده و هیچگونه اقدامی حتی در جهت استحکام بخشی این اثر انجام نشده است.

• منبع خبر : نصیر بوشهر