بهزاد مومنی مقدم – از کوزه نظام سیاسی ایران همان تراوید که در او بود. برای آن‌ها که امیدوار بودند کابینه سیزدهم کابینه‌ای خارق‌العاده و اسطوره‌ای باشد، اینجا نقطه پایان رویایی شیرین است! مسئله اینجاست که دنیای ما را واقعیت‌ها شکل می‌دهند؛ حال آنکه ما در آرمان‌ها و آرزوهایمان به دنبال حل مشکلات هستیم.

ابداً نمی‌خواهم درباره موفقیت کابینه جدید تردید به خود راه دهم. با تمام وجودم آرزو می‌کنم دولت سیزدهم بتواند مشکلات کشور را سامان دهد، بااین‌وجود نمی‌توانم بزرگی مسائل ایران را در چنان مقیاسی تصور کنم که چنین کابینه‌ای بتواند آن‌ها را حل نماید.
هیچ مجهولی که بتواند این نامعادله را حل کند وجود ندارد. همین مسیر را دولت‌های قبلی هم طی کرده‌اند. جنس آدم‌ها همان‌ است که بود، (به‌جز چند استثناء) به نظر میرسد ما آدم هایی غیراز این جنس نداریم! انتظار اینکه دولت آقای رئیسی از سرمایه‌های انسانی خارج نشین کسی را جذب کابینه کند نیز انتظار بیهوده‌ای است. واقعیت‌ها هم که صریح‌ترین معیارهای زندگی اجتماعی مردم ایران را شکل می‌دهند تغییری نکرده‌اند. پیش‌بینی می‌کنم دولت جدید شاید بخشی از نقایص دولت قبل را مرتفع نماید. به‌خصوص در زمینه مبارزه با فساد اداری احتمالاً اقداماتی انجام خواهد شد، بااین‌ وجود عظمت مسائل و مشکلات کشور که غالباً زمینه و ریشه فرهنگی هم پیدا کرده‌اند، به اندازه‌ای خواهد بود که (با همین فرمان)، نه این دولت و نه هیچ دولت دیگری را یارای جنگیدن با آن‌ها نیست.
هنوز هم اکثریتمان منفعلانه برای حل مشکلات کشور به انتظار متولیانی در لباس منجی نشسته‌ایم و مسئولان جدید نیز که این ردا را برازنده شخصیت خود می‌دانند، با مشت‌های گره‌کرده و دندان‌های به هم ساییده که نشان از عزم و جدیتشان دارد، امیدوارانه منتظر تحویل گرفتن مناصبشان هستند تا شق‌القمر کرده و با کار شبانه‌روزی و آن برنامه‌های مفصلِ مدون، مشکلات کشور را حل نمایند؛ اما نتیجه چنین روندی چه خواهد بود جز افزایش سیطره دولت بزرگ و انفعال روزافزون ملتی که به‌جای نگاه به درون، به دستان کریمانه آن دولت بزرگ تنبل چشم دوخته‌اند!