پیر مرد کار هر روزش شده بید.پشت پنجره دنیا و روزگار وایام جونیش از قاب پنجره سیل کنه و آه بکشه….تو خونه ماندن لیلام شده بید.! او روز خیلی تو هم بید!
رونی دریا شده بید.مث او روزا مث قدیما کر دریا تک و تهنا رو سنگی گسّاری نشسه بید و توبهر دریا رفته بید.تو فکر و خیال سفر دریا.تو شو زمسون!همری وهم لحام شدن رو مُطاف!تو خیال مسیله و نخلسون وشروه خونی مرد کشاورز.
تو عالم زندگی لحام بید با دلی شهان غم و غصهُ نارفیقون،سی فایز و مفتون و شیدا وباکی که سی دلش ورار کنه.
اول غروب یه جور دیگه ای میشد.!از پسین گلهلو بید و تکنتکو میکرد سی رفتن هل دریا. لحک صدی موجا که رنگ آبی و سوز می سدن و پهن مط شدن رو فرش ریگی و شولی بَر!
کُشته مُردی تل عاشقون بید.!تااز بلندیِ کوه گساری عاشقون سیل دریا کنه و سی دل پر دردش شروه سر بده.پیر مرد روزا جاش تو بازار بید.دلش لیلام بازار که حالا دیگه نومی ازش مونده.!
تو خیال خوش زیر طاق بازار لووس می شد.از دِکونی قصابی رد میشد و سر تو سوزی فروشا در مییورد بعد هل آنگرا، وختی دونگ صدی چکش و سندون میشد ،تو فکر لنگر و سلسله و میخ وجهاز و غبه و موج ومجرا می رفت و پریشون ایام ،تو بازار لحافیا و پاچه فروشا وموی فروشا رو سکمچه وپله بازار لحام میشد.بو عطر سوزی رونی سوزیفروشا میشد و همکلوم رفیقاش که چنتاشو مال ولات خوشو بید.بیشتر اونجا چهار گسل میشد.سی خاطرِایکه عطر بهار و مسیله و بانگ دوبیتی وشروه میدادن.موی فروشا هم سی دریا و خیال و خاطره غبه و هله مالی و هبیس کردن شراع وختی که باد بید.

همی بگم….پیر مرد مث اوهید بید.یجا جاگیر نمی شد!مثِ دریا پُر و خالی و موجی میشدومث طیفون هُفکه میداد!عین موج پریشون جزیره ای دیر که خوارن ،بولیمبه می داد و می رفت.هفتاد سالن که تو روزگار خوش مشکال لحامن!او روز،پا که تو بازار قدیم نهاد،بخوس خورد.دک زد.زیر طاق بازار که ایسه دیگه دو شقّه شده بید،مث خارِ بمبکی گُشنه،که موی شقه کنه گلهلو عصا زمین زده بید و دَس رو دَسن نهاده بید وچهار چیشی سیل بازار میکرد.!؟
زونی برک دمش افتاده بیدواز ناتوونی رو سُکمچه دکونیاز سوزی فروشی،مث جهازی که تو اوو کمی لحام بشه خررت کرده بید.مث دیوار شُلی رمبید.!تکیه داد رو در چوبی دکونکو که با لنگر و قفلی منگ زده،سالی سالن که بسه شده بید.!سرش سنگینی میکرد! گردن خم کرد و انگاری کسی تو گوشش لیک و وهچیره بزنه یا ناشناسی فیکه بزنه،گوشش وینگه میداد…تو عالم وروزگار قدیم رفته بید سالی که بازار مث خوش قربو منزلتی داشت.رونق داشت و او رفیق و همدم خوش مرامی داشته‌زیر طاق رمبیدهُ بازار، هوا خوش بید.نه سرد نه گرم.هوا باب دلش بید.
دُکونا با درِ تخته ای و محجرِ آهنی و چوبی ،که حالا دیگه پیسیده و گرد و خاک خورده بیدن،زیرنم و شرجی باد کرده و منگ زده بید با دو تا قفل قدیمی تا شو بسه بیدن.

تو صورتش غم نمودار بید.از چیشوک بالی در دکونا،صِدِی تو گوشش می خورذ که از قرب و منزلت بازار می گفت.!
پیر مرد مشکال،غریبی می کرد!با تعجب ‌
لیسه از سِرِ جاش بلند شد و همیطور که عصا زمین میزد و مُرما می کرد،تو بازار رو افتاد.بازار خلوت و خاموش وغریببید.اُما صدی عجیب غریبی تو گوشش وینگه داد وسیش درد دل میکرد.بازار چه غریب،بی کس و خلبوس بید.سفق پلیتی با چندل وچار چوبی که سر تو سر هم ،سایه بون بازار بید،پشک و پره لیلام پیدا بید.سیل بالا میکردو از میون طاق چوبی جاموندهُ بازار،از طیفونِ لیمر تو زمسون،از آسمون آبی گل ابری ماسیده رو کول بازار که سنگینی میکرد،یاد بارون سیلاب .یاد گندمزار. بهمنی و امامزاده. وریشهر و رونی.حاصل. خربزه. هندونه.تماته و سوزی تو بهار سیش زنده میکرد….
ایسه دیگه عطر خوش سوزیِ خوردن بو نعناع و ریحون و مزه.ُکاکل و منگک و پرپین و کوو تو طاق بازار تو دَهَنش که بدمزه بید،انگار قالب مسقتی تو دهن نهاده مز مزه میکرد..
نفس که میکشید بو تمباک محمود احمدی سی سر قیلونش دونگش میکرد.!بو ترشی بادنجون و موسیر ادویه و فلفل و زرچوبه دونگش کرده بید.طعم رطب کبکاب و سمرون وخارک شیخالی تو دهنش مزه میکرد.
با صدی مرغ و خروس و کهری که بند گردنش تو دس دختری وال ولات.میبردش تو مسیله و نخلسون و کوه و کوهسار هل ولات.!بازار با صدی اذون خروس و خوندن خاطره انگیز و پر درد کوکا یوسف غم و غصه تو دل پیرمرددوباره وصد باره تجّه میزد مکمرش میرمبند!

عامو پیرمرد پاپویک،عصا زمین میزد و رفت هل بازار پارچه فروشا و بزّازا وعطارا.همیطو مرما میکرد و میرفت هل آهنگرا،یهو روبرو دکون خالو محد که رسید،مزی دوغِ خالو تو دهنش بید.با عطر عرق بیدمشک و طاره و بهار وچهار عرق مَسِش کرده بید.هنو مَزی دوغ ترش خالو تو دهنش بید و آروق می زد، که با چلچل بادی از تو دهنهُ بازارپیچید و صدِی موزیریا که تو گمرک عابل جهازی تشاله سینه و تفر میکردن تا دفرا بشن سی غراب استریک و نارویجی.با غاری که میدادن و صلوات میفرستادن می شنید.از هل کیچی که به میدون سبخی جمب بازار همو میدونیکه قافله دارا اونجا بار اُشتراشوزمین مینهادن و قافله ازتشنگی وخسسگی راه بولیمبه میدادن سی اوو.انگاری همی سو…..
یهو با صدی فیدوس غرابی تو اسکله بند فکر و خیالش پوکند.پره شد.
به زور از رو سکمچه بلند شد ویسید بعد هل بازار موی فروشا رونه شد.بو سهک موی قیت میداد ویاد خوش میورد که دکونا مال کی بیده. پنجره دکون رفیقش که امیلش بیده یلنگش واز بید.رودیوار دکون از داخل یه خاربمبکی آویزون بید.!دس دراز کرد و خارکو ورداشت.یهو همی طو کهتو فکروخیال دنیا و روزگار بید دس بالا برد و غاره داد و گفت.،بوید با خار بمبک بزنی دسشو قطع کنی تا ایطوربازار به ای قشنگی کل کل نکنن.می هرچی سن و سالش زیاد باشه بوید لیلام بشه؟پیرمردی مث مو بوید سقط بشه.همیطوغاره میداد وبا دو ..
دس تو سرش میزد تا لس کرد و زیر پنجره اطاقشو رمبید….عیالش گلهلو تندی اومد بالی سرش وگفت چتن ناخدا والله خوت ازبین میبری؟! تو فکر بازار قدیمی؟حالا ای کرزنگرو همه خونه نشین کرده.خومو بکشیم صلوات بیسی کن .تف نعلت شیطون بکن بعد رفت گیلاس اوو خنکی تو دسش سی ناخدا گفت بیه اووخنک سیت اوردم بخور دلت خنک بشه.وختی ینفس گیلاط اووی خورد.دراز کشید.عیالش رفت هل مدبخت تو قاب در اطاق در شمالی ویسید و گفت امیدت بخدا باشه.خوش درسش میکنه روزی خوشو پس سرن.رفت وپیرمرد چیشاش رو هم نهاد و آروم گرفت…….

• منبع خبر : نصیر بوشهر